Büyük Ev Ablukada

Ne zamandır kulağımda olan bir grup (ya da proje mi demeli): Büyük Ev Ablukada. Dinlemek, dinletmek lazım. Sanki yakın arkadaşlar çalıyor yan odada. Bir müsaitte canlı dinlemeli. Böyle aralarında hem muhabbet ediyor, hem de tıngırdatıyorlar. Sevdim. Samimi işleri severim. Yanlış çalsalar da umursamayıp "Hep yanlış çalıyor bu parçayı, belki değiştirip böyle çalacağız artık." diyebiliyorlar. İsmiyle Turgut Uyar’a selam çakan bu ekibe, ben de “Olanla Olunmaz” diyorum.

Büyük Ev Ablukada dinlemek için.

Hafta sonu gazete eklerini okurken dikkatimi, iki gün iki ayrı arkadaşımın müzik grubuyla olan röportaj çekti. Koz ve Bandista tayfası. Ne zamandır uğraştığı müziği sonunda profesyonelliğe taşıyıp albüm çıkarmıştı biri.

Diğeri de sistem direnişini sokaklardaki renklendirirken, müzikle demişti diyeceklerini. Protesto içeren, dokunduran şarkılar seslendirmişti. "Benim Annem Cumartesi", ah... Ticari bir beklentileri yoktu, 1 Mayıs'ta meydanda albümlerini bedava dağıtıyor, internetten indirilsin istiyorlardı. "Dağıtın, indirin!" diyorlardı. Dinlemek için sokağa çıkın!

Bandista dinlemek için.

İnsanların bir şeye tutkuyla bağlı olması ve eğlence, para kazanmak ya da keyfi için olsun, bu tutkudan vazgeçmemesi karşısında saygıyla eğiliyorum.