Çıkık parmaklar, zorlama motivasyonlar

Cuma akşamı da mesaiye kalıp akşam 8'de çıkınca, o akşamki motivasyon yemeğini "Başlarım la böyle motivasyona, zittirin" diyerek protesto etmeye karar verdim. Ettim de netekim, manasız ısrarlara rağmen gitmedim. Bütün hafta mesai yap, sonra zorla motive ol. Yok yaa... Zaten pek gidesimiz de yoktu. Bizimle beraber çalışıp yaptığımız işe onay vermesi gereken arkadaşın saat 6'da yaldır yaldır motivasyon yemeğine yetişmek üzere yollara düşmesi, panikle bilekberiden onay vermeye kasması, akşamın bombasıydı sanırım. 

Biz ofiste kalıp son rötuşları hallederken, müdürlere "Ben de mesaiye kaldım bakın, ben de çalışıyorum sizinle!" demek için o saate kadar facebook'a bakıp müzik dinleyerek, dergi karıştırarak pür makyaj vakit öldüren arkadaşa da, bu göz boyamayı yiyorlarsa sevgili yöneticilerime de selamlarımı gönderiyorum buradan.

Obi, öne uzattığı patisiyle "Baak, bu acıyor" dercesine sürekli kucağıma yatmadan önce kendi veterinerine götürmeye karar vermiştik zaten. Cts. sabah ilk iş veterinere gittik. İyi ki de gitmişiz. Aksaması artmıştı çünkü. Önceki veterinerin bakıp doku zedelenmesi dediği ve bir bok anlaşılmayan röntgenden sonra yenisi çekildi. Oğlanın serçe parmağı çıkmış meğer. Yerine takılması epeyce canını yaktı ama, şu an ürkek de olsa üstüne basmaya başladı.

Kötü röntgen cihazı, filmdeki lekeyi tümör sandırır adama. "Cihazımız boktan" demek yerine, "Ee, ciğerinizde leke var, akciğer kanserisiniz" bile dedirtir maazallah. O yüzden cihazları düzgün bir hekime, veterinere gitmek elzem.