Ya sonra?

Bu aralar akşamlarımı ofiste  geçirip asla mesai bitiminde çıkamadığımdan, daha bir sorgulayıcı oldum. Şöyle sorular geçiyor gün içinde aklımdan mütemadiyen:

"Buraya daha ne kadar dayanabilirim? Burası bana ne katıyor? Yoksa burası ömür törpüsü mü? Sinirimi bozmayıp sinir bozmak daha eğlenceli değil mi? Sayısal çıksa istifa etsem şakadanak, güzel olmaz mı? Etsem etsem ne zaman istifa ederim? Sakin olmak, akabinde katil olmamak için neler yapmalıyım?" vs vs... Son soru da "Yarın işe gitmesem ya la?" hatta "Çalışmayıp gezsek ya?"

Kaçma fırsatım olsa masamı bile toplamadan tüyerim, o derece. Ama panomdaki kedili daktilolu Marlon Brando ile kedi fotoğraflarını alırım. Bir de sevgilimin bana çizdiği karikatürü. Gerisi onların olsun. Bir sürü selüloz yığını, bok püsür. 

Düşünüyorum da, kariyer yapmayı cart curtu filan geçtim; para kazanmak, hayatı idame ettirmek için emek vermenin, iş yapmanın karşılığı bu kadar yıpratıcı olmamalı.  Evet iş yapıyorum, karşılığında maaşımı da alıyorum; ama bu kadar  da baskı altında, beyin hücrelerini öldürerek, sinir stresle çalışmak pek de adil olmuyor.

George Perec'in "Un Homme Qui Dort" (Uyuyan Adam) kitabında yazdıkları geliyor aklıma.

"Keşke insan türüne ait olmak, o dayanılmaz ve sağır edici gürültüyü de beraberinde getirmeseydi; keşke hayvanlar aleminden çıkıp aşılan o birkaç gülünç adımın bedeli, sözcüklerin, büyük tasarıların, büyük atılımların o dinmek bilmeyen hazımsızlığı olmasaydı! 

Karşı karşıya getirilebilen başparmaklara, iki ayak üstünde duruşa, omuzlar üzerinde başın yarım dönüşüne fazla ağır bir bedel bu"

Bunların üstüne bir de dolmuştaki gerizekalı filan gelince, sinirlendim sanırım. Neyse ki ipod ve müzik imdadıma yetişti. Cinnet halini çok daha iyi anladım  an. Ondan önce kızın salak suratına bakarken kafasını cama çarptığımı filan görüyordum, ahahaha!