Çok acayip... Görmeyi çok istediğimi sandığım kişiyi aslında görmek istemediğimi demin fark ettim. Yani en azından "şu an" görmek istemediğimi. Bu şey gibi bir şey, aramasını çok istediğin biri aradığında ne diyeceğini bilemediğin için telefonu açmamak gibi... Yok açmamazlık etmedim canım, duymamışım sadece. Böyle kızsal şeylerle cosmogirl stratejilerine oldum olası sinir olmuşumdur. Bir şeylerin taktik oyunu haline getirilmesine...
Yalan söylemeyi de hiç sevmem. Ama bir anda kendi dağınıklığımın ortasında yorgun ve uykusuzken, tatsız ve keyifsizken, üstelik de eve deli gibi iş getirmek zorunda kalmışken kaçıverdi ağzımdan işte. Beni görmek istediğini söylediğinde "Ben evde değilim ki" deyiverdim. Evde pijamamla oturuyorum halbuki. Hiç de keyfim yok. Pişman mıyım? Aslında biraz. Ama çok da değil. Çünkü şu an gerçekten onun haleti ruhiyesinde değilim. Ve fark ettim ki, insanlar kendileri ne istiyorlarsa onu yapıyorlar. Başkaları için kibarlık etmekten, aslında istemediğim şeyleri başkaları kırılmasın diye yapmaktan yoruldum. Ve üzgünüm, bunu ilk sende tatbik ettim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder