Göğe bakalım

Serdar Kuzuloğlu, rastlayınca dinleyip okumaktan keyif aldığım bir adamdır. Gazeteci, teknoloji yazarı, danışman... gibi türlü sıfatları var kendisinin. Yıllar önce çalıştığım dergide teknoloji yazıları yazıyordu. Kendisiyle her ay yazı iste, teşekkür et, telifi yatmış  mı bak şeklinde bir ilişki içerisine girdim. 

Sonrasında bizim şirket adamın teliflerini aksatmaya, biriktirmeye başladı ve o da haklı olarak tek muhatabı olan bana saydırmaya... İlişkimiz yara aldı. Böyle bir fırça zinciri... Adamı yazı için arıyorum -parasının yattığını düşünerek-, sonra ondan öğreniyorum ki yatmamış, hem de iki sayıdır -oha-. O diyor "Kusura bakmayın ama hesabımda telifimi görene kadar yazıyı göndermem" ben diyorum "Ay valla çok haklısınız, kusura bakmayın, hemen çözmeye çalışacağım", arıyorum muhasebeyi bas bas "Ya rezil ettiniz beni adama, yatırsanıza parasını, yatırmıyorsanız da haber versenize. Ayıptır, yüzüm kalmadı aramaya" filan...

Sonunda iş, bütün yöneticilerin olduğu bir toplantıda muhasebeden sorumlu CFO'nun "Editör sizsiniz, yazarlarınızı teliflerin gecikeceği konusunda ikna edin, yanağınızdan öpeyim" demesi, benim de taze Serdar yaramla "Valla bizi bi yerimizden öpmeyin de, insanların iki kuruş parasını ödeyin; rezil oluyoruz herkese. Piyasada yazı yazdıracak adam bulamayacağız" dememle yayın yönetmeni ve diğer müdürlerin çakmak gözlerle bana bakışına kadar uzadı... yani sayın Kuzuloğlu, o teliflerin ödenmesi için hakkaten uğraştım, inanın. 

En son Cnntürk'te bir programda konuşmuş, uzun zamandır televizyon izleyemediğim için internette rastladım. Çok da hoşuma gitti sanal dünyadaki o zavallı hali anlatışı. Şuracığa bırakıyorum. Belki hala izlememiş olanlar vardır. Instagram'da paylaştığımda 90 küsur kişinin izleyip sadece 10'unun beğen tuşuna basması, Serdar'ın sonuna kadar haklı olduğunu çıkardı, adam işi biliyor :) 

Ofiste, hafta sonuna 2 kala uyuz bir gün daha... Birbirine iş sokmaya çalışan, sohbet muhabbetleri de birbirinin kuyruğuna basana kadar süren, herkesin birbirinin arkasından konuştuğu, samimiyetsiz bir kadınlar hamamı. Bir tane erkek bile yok. Herkes birbirine bileniyor. En az iş yapanında/en iş bilmezinde en fazla cüretin olduğu, bir acayip yer. Tuhaf ama böyle. 

Uzunca bir süredir (7 yıl) burada çalışıyorum, aralarındaki o tuhaf ilişkiyi hala çözmeyi başaramadım. Sonra zaten çözmeye çalışmayı bırakıp kendimi korumaya alacak bazı yöntemler geliştirmeye başladım. Olabildiğince az muhatap olup işimi yaparak, dedikodularından kendimi kurtarabildiğimce kurtarmak. Günü en az zararla, minimum sinir harbiyle kapatmak. Gayem bu artık. Cevap yetiştirmek, bataklıklarına gömülmek istemiyorum. Kendimi ezdirmemeye, üstüme yük bindirmelerini engellemeye çalışıyorum, hepsi bu. İmaları vız geliyor trıs gidiyor, tepem attıysa aynı şekilde iade ediliyor. 

Konuşmayı seven bir insan olarak, bazı günler kendileriyle tek kelime etmediğimiz ya da çok çok az iletişim kurduğumuz oluyor. Sıkıntı değil. Yapmacık hallerinden o ka midem bulandı ki, olmasa da olur. Fısır fısır, pıs pıs bir köşede konuştuklarını bilmesem de olur, hatta daha da iyi olur. Velhasıl, bir ofis yabanına dönüşmem böyle oldu. Memnunum. Sonuçta iş yapmak üzere bir arada bulunan insanlarız, seçme şansımız pek yok; birbirimizin kuyusunu kazınca maaşımız da artmıyor, terfi de etmiyoruz. Neyin çabası bu?!

Özetle, ayağımıza takılacak taşlar hep olacak. Taşa değil ufka bakalım. Deniz var. Gökyüzü var. Umut etmeye devam. "Kuş ölür, sen uçuşu hatırla" demiş Füruh Ferruhzad. Ne güzel demiş. Bahar hepimize iyi gelsin, ferah perşembeler olsun :)

Ha bu da bugünün fon müziği olarak şuracıkta tıngırdasın.

Teneke sesle baharı beklemek

Sapanca Gölü

Bahar hala gelmedi. Üstelik 4 gündür sesim boru ile teneke gıcırtısı arasında gidip geliyor, kendi kulağımı tırmaladığından zorunlu olmadıkça (ne demekse o) konuşmamaya karar verdim. Dün gece Defne bile halime acıdı, yatarken 8-9 kere anlattırdığı kuzulu masalda "Annenin boğazı acıyo, kuzuyu anlatamaz" deyip ısrar etmedi. Kuzulu masal da çok fenaydı zaten, orijinalinde kurt hepsini yerken ben her akşam farklı bir versiyon uydurmak zorunda kalıyordum çocuğa. 

4 gün beraberdik, annem olmayınca tam mesai Defnoş'la olmak yorucuymuş valla. Yemek yememesi dışında iyi çocuk aslında. Onu pişir yemesin, bunu pişir yemesin; ne pişireceğini bileme, hakkaten bi süreden sonra sinir harbine dönüşüyor. İnadı ve saatlerce acıkmama refleksi karşısında pes ediyorum. Hava sadece cumartesi güzeldi, güneşli ve soğuktu ama 2-3 saat Kalamış Parkı'ndaydık. Kaydıraktan kayma, salıncakta sallanma, kumdan kale yapıp arada kum yeme, suların içinde zıplama, manuel atlıkarıncaya binme... hepsinden hevesini aldı. Ona bin tane yedek kıyafet taşıyan ben, deri ceketle çıktığım için takırdadım; boğazım iyice şişti. Bir kısım analık, çoğu da şapşallık. Güneşe aldanmamayı öğrenemedim, hava 8 dereceymiş.

Kızı babasıyla parkta bırakıp bir cenazeye katıldım. Radikal Kültür Sanat'ın Erkan Abi'si biricik eşi Pınar'ı kaybetmişti cuma gecesi. Çok uzun süredir kansere direnen bahar gülüşlü Pınar Abla, daha fazla dayanamadı. Erkan Abi'nin kıymetlisi artık ağaçta, kuşta, denizde, gökyüzünde... 

Uzun yıllardır görmediğim bir sürü insanı, acının etrafında bir cami avlusunda görmek tuhaftı; cesur, hayat dolu, mücadeleci ve gencecik bir kadını bu kadar uzun süre savaşmasının ardından yitirmek, o üzüntüden yıkılmış koca adama ne diyeceğini bilememek ise çok fenaydı. Ne çok seveni varmış, ne çok insanın hayatına girip kalbine dokunmuş... Herkes bir şeyler söyledi Erkan Abi'ye ama kim bilir ne kadarını duydu ya da anladı o an, bilmiyorum. Sonrasında Beşiktaş'a yürüyüp vapura bindik ve neredeyse hiçbir şey konuşmadan öylece çay içip martılarla kargalara baktık. Hayat bazen çok boktan. 

Cenaze sonrası donmuş bir halde eve gidip Defne'yle oynadım, oynarken acık da sıkıştırıp sarıldım; onun yeni bisikletinin tepesinde durmaya çalışmasını izlemek, yarım yamalak cümlelerini dinlemek iyi geldi. İyi ki benden sonra bir de evin oradaki parka gitmişler, güneşli cumartesi candır.

Pazar hava da ben de kötüydük; o gri ve bulutlu, ben yorgun ve hasta. Sesim artık hiç çıkmaz oldu. Konuşmaya çalışmaktan çok, ağlayan köpek sesi çıkarıyordum. Çamaşır yıkayıp asarak, bezelye-pilav yaparak, kafamı güzel edecek kadar pastil çiğneyerek, arada ilaç alıp kıza 2 köfte fazla yedirerek pazartesiyi bekledim. Bazı hafta sonları yorucu. Ama yine de güzel. Yani bütün gün Defne'yle olmanın tadını bazen çıkarırken, bazen de çok yorulup uyumasını beklediğim için utandığım oluyor. 

Defne su birikintilerinde cap cap zıplamaya bayılıyor ama o esnada çorapları ıslanıyor diye Tchibo'dan lastik bir yağmur çizmesi aldım. 90 TL içime oturdu ama aldım, seviyor suyu çocuk. Sonra Tchibo'nun sitesinde aynı çizmenin farklı desenini 50 TL'ye görünce çok sinir oldum. İnternetteki ucuzunu alıp öbürünü iade ettim. Çok ayıp bu yaptığın Tchibo. Allaan lastik çizmesi yani, nasıl iki katı fiyat olur?!

Bkz 90 TL

Bkz 50 TL

Bugün bahar ekinoksuymuş,1 gün erken; tatlı yapma kısmını anneme bırakıyorum, ben çiçekleri alırım. Sevdiğim renkli bir şeyler de giydim, sevdiğim şeyi yeme hakkımı ise tarçınlı zencefilli kurabiyeden yana kullandım demin. Evrene de iyi şeyler yollamak lazımmış, nasıl başlarsa öyle gidermiş. Peki, lütfen cümleten akıl-beden sağlığımız yerinde, sevdiklerimiz yanımızda olsun; içimizin şişmeyeceği güzel ve umutlu günler görelim ülkecek :)

Bahar gelir ve çelınc biter #15 #16 #17

Bahar gelmeye karar verdi gibi, çiçeklenmiş birkaç erik dalı gördüm bugün, umarım ayaz yiyip üzülmezler. Hafta sonu trafiğinden ve yayılacak boş çayır çimen olmamasından belli havaların ısındığı. Bünyede bir gevşeklik, deniz kenarına gitme eğilimi... O kadar bekliyoruz ki baharı; bir an önce gelirse bir sürü şey iyi olacakmış, yolunda gitmeyen her şey düzelecekmiş, yoluna girecekmiş gibi geliyor. İş ve ev arasındaki tekerlekte dönüp duran fare gibiyim uzun zamandır. Direktörümüz de sabahları geç gelenleri İK'ya havale ettiğini söyledi bu sabahki toplantıda, ben de bunca yıldır zam ve terfi vermeyenleri evrene havale ediyorum bu durumda. 

Çantamda Doris Lessing'in 'Son Aydınlık Yaz'ı geziyor. Metro ya da metrobüste okumaya çalışmak yerine vapurda, o da olmadı güzel bir şeyler içerken/çayıra uzanıp okumayı tercih ederdim ama şimdilik elde olan bu. Uykudan (daha doğrusu sızmadan) önce de biraz bakabiliyorum, yalan olmasın. Kırmızı Kedi kitaplarını seviyorum, bir kitabevine saldırmanın mantığını ise anlayamıyorum. Gerçi insan yakan, sanat okulu kundaklayan memleket burası. Şaşırma, üzülme eşiğini zorlarlar insanın.

Doris'in kitabından sonra kendime 'Asi Kızlara Uykudan Önce Hikayeler'i hediye etmeye karar verdim. İçeriği şimdiden meraklandırdı. "Denizlerin derinliğinden ormanların kuytusuna, savaş meydanlarından şaşaalı saraylara, hastanelerden gökyüzünün sonsuz maviliğine, dünyanın ve zamanın her köşesinden kendilerine dayatılan kurallara ve geleneklere isyan etme gücü bulan kadınların hikâyeleri bunlar. Prenslerini bekleyen değil, kaderlerini ellerine alan prenseslerin hikâyeleri..." Prenses de olamadım savaşçı da. Ama bugün Merkür güneşle ters köşe mi, ters açı mı ne yapıyormuş; iyi şeyler düşünmeye çalışayım, enseyi karartmayayım.

Çelıncı bitirmeye kararlıyım, birileri okuyor mu bilmiyorum ama söz verdim Leylak Dalı'na :) Son üç soruyu da cevaplayarak, yarım kalan işler listeme bir çentik daha atarak üstünü çiziyorum. Listeler seven Başak burcu insanı manyaklığı, hi hi.

15 yaşındaki birine vereceğin nasihat ne olurdu?

15 yaşındaki beni düşünüyorum da, nasihatten akrep görmüş gibi nasıl kaçtığımı hatırlıyorum. Ama eğer beni dinleyeceğini düşündüğüm bir ergen görseydim, o yaşlarda atarlandığı şeyleri, ailesini sonra özleyeceğini söylerdim. 

Kendini, insanları, doğayı sev. Tüm bunları sevmek ne kadar erken öğrenilirse o kadar iyi. Ve evet, sevmek öğrenilebilir bir şey. Büyüdükçe bir şeyleri sevmek zorlaşıyor. Büyümek bu yüzden sevimsiz, büyüdükçe bir şeyleri sınırlaman/törpülemen gerekiyormuş gibi davranıyorlar. Sen bunları unutmak zorunda değilsin, içindeki çocuk geyiğine girmeyeyim ama kendini neşelendirecek bir şeyler hep olsun cebinde. 

Kitap okumaktan, müzik dinlemekten, içinde birikenleri yazmaktan hiç vazgeçme. Edebiyat ve müzik sayesinde önünde açılacak o eşsiz evrene, her şeyi bildiğini zanneden sen bile inanamayacaksın. Kitap okumak, bir sürü soru oluşturacak kafanda; cevaplarını bilemesen de sormak sana iyi gelecek, hep seni şaşırtacak. Bir sürü farklı renk keşfedeceksin.

Müzik dinlemek hiç ummadığın şeyleri bile keyifli hale getirebilir. Ev temizliği buna dahil. Yahu ben yıllardır iş hayatına müzikle katlanabiliyorum, düşün. Bir kulaklık ve sevdiğin müzik, seni istediğin yere götürür. Masa başında otururken bile, bedenin orada olabilir ama kafanın nerede olduğunu kimse bilemez. 

Kendini, varlığını küçümseme. Hep o 'başkaları'na özeniyorsun ya, herkesin kendine göre mutsuzlukları, zayıflıkları var. Kusursuz zannettiklerinin bile. O yüzden kendin olmaktan korkma, insan en çok kendine acımasız davranıyor. O gözünde büyüttüklerin de kabız oluyor, onlar da kendini değersiz hissettiği anlarda bir koltuğa büzüşüyor, yalnızlık çektiğinde ağlamak için bir omuz arıyor... 

Çok yer görmeye çalış, hiçbir seyahat fırsatını kaçırma. Çok paraya da gerek yok. İleride paran olsa da vaktin olmuyor. Hayvanları hayatından eksik etme, onlarla kurduğun iletişimi yabana atma, vicdanlı olmanın ilk adımı onlar.

Güzel dostluklar biriktir, çok olmasa da olur. Gerçek olsun yeter. Anlattığın kadar dinlemeyi de bil, geride sadece onlar kalıyor. Hayatına giren hoş gelsin, gideni tutamıyorsan da yolu açık olsun. Unutma, hayatın tek. Tadını çıkar. Alsancak'ta bir gün kırmızı spor ayakkabılarım, kot eteğim ve manasız neşemle karşıdan karşıya geçerken gülerek kolumdan tutan yaşlı teyzenin dediği gibi "Gençlik ne güzel şey be kızım, keyfini çıkar!" Öf, çok konuştum. Bu kadar nasihat çok fazla.

Kağıda bir şey çiz ve bize göster.

Çizimim peki iyi değildir, o yüzden Defne'nin yazı tahtasındaki aile portremizi şuraya bırakıyorum.

2017'de olmasını çok istediğin bir şey... 

Bir değil çok şey var: Ülkemizde huzur ve barış, hayatımızda dostluk ve kahkaha, evimizde neşe ve mutluluk, kuzumda iştah, güler yüz ve sağlık daim olsun. Kahkahası evimizde çınlasın. Bir sürü güzel an, mutlu anı biriktirelim. 

Bugün hava pek güzel, atın kendinizi dışarı. Kalın sağlıcakla...

Hayalperestler, 10 yıl sonra, Patti #13 #14

Sis İstanbul'dan kalkmak bilmiyor; grip-nezle Defnoş'la benim yakamızı bırakmıyor. Salya-sümük, öksürük-hapşırık, ateş ve uykusuz geceler. Çelınclara gelemiyorum,  gün gün yazamıyorum, olmuyor olamıyor... Ay neyse, amma şikayet ettim iki satırda :)

10 yıl sonra nerede, nasıl yaşamak istiyorum? Öncelikle hala İstanbul'da olmak istemiyorum. Sürekli daha sakin bir yere gitmeyi konuşuyoruz ama bir türlü hayata geçiremiyoruz. İstanbul'un zilleti, nimetinin önüne geçti. Her taraf inşaat, hafta sonu bir yere çıkmak mesele, kiralar uçmuş, şu an gündemimizde olmasa da kreş ve okul fiyatları da çıldırmış...

Defne'nin sağlığı için de sakin, güzel bir yere yerleşmiş olmayı diliyorum. Bölgesel değil ülke genelinde huzur olmasını umuyorum. Aklımızda bazı yerler var, ama ne iş yapacağız, nasıl geçineceğiz kısmı kafa kurcalıyor. Belki İzmir, belki başka bir yer ama Ege'de bir yer. Kazdağları'nı soluyabileceğimiz bir yer... Bahçeli, müstakil bir ev. Defne'nin koşturabileceği bir yerler olsun, hayvanlarla bitkilerle daha çok haşır neşir olsun... Neresine karar verdikten sonra, nasıl'ı da kendimize ve çocuğumuza daha çok vakit ayırabileceğimiz bir hayat. Daha az stresli...

Hangi ünlüyle arkadaş olmak isterdim, hiç düşünmedim. Patti Smith geldi aklıma, evde plak çaları sonunda çalıştırıp beyin hediyesi plağı "Horses"ı dinliyorum günlerdir. "Hayalperestler"le "Çoluk Çocuk"unu döne döne okuyorum. Yaşlanınca içi çürüyen/değişen güruha katılmadığı için hala genç kalabiliyor sanırım. 

Kafe açmayı hayal eden bir rock yıldızı. Hızlı yaşamış, muzip, hayalperest ve asla düşüncelerinden vazgeçmemiş. İstanbul'daki konserine gidemedim, bilet kalır sanıp ağırdan almak hatasını yaptım. Ama imza gününe yetiştim, işi kırıp saatlerce kuyruk bekleyip... Nazikçe herkesle sohbet etmeye çalıştı, gençlerin getirdiği hediyeleri tebessümle kabul etti, onların "Sana bayılıyoruz" tarzı her sözünde ağzı kulaklarına vardı. Hatta cebinden telefonunu çıkarıp "Bu an hayatımın en unutulmaz anı" deyip çığlıklarla ona karşı hislerini samimiyetle anlatan bir kızın fotoğrafını çekti. Kızdaki sevinci düşünün artık...