Foxes

Dün bütün gün evde debelendim. Sabaha kadar sıfır uyku, tavan yapmış ağrı. Gelemedim işe. Kollarım kan testinden ve serumdan delik deşik, makarna süzebilecek durumdalar. Artık sıra sağda mı solda mı diye sormayıp, boş buldukları yerden çalışıyorlar. Bu ağrıların, yataktan kalkamamaların sonuna yaklaşmışımdır umarım. Tuhaf bir psikoloji, yaşam enerjim kalmadı yemin ederim. Doktor önerisiyle camsil gibi görünen Powerade içeceğim hiç aklıma gelmezdi.

Dinlenmek için evde kaldım ama bizim apartmanın hemen arkasındaki lise ve ilkokulun enerjik öğrencileriyle mikrofonu gırtlağına sokan müdürlerini unutmuşum. Camı pencereyi kapattım, bağrış çığrış arasında uyumuşum. Bütün gün uyku hali arasında bir ara Kars'ta gördüm kendimi, bir ara babamı görür gibi oldum. Şu alttaki kediyi görünce tam kendimi buldum, peşinden de tilkileri görünce iyi hissettim birazcık. 

Mutlu olacak şey bulmak pek mümkün değil zaten memlekette, bir de sağlık alarm verince beziyormuş bünye. Bir sürü konser ve festival başlıyor, film festivaline yan gözle bile bakamadım. Eskiden heyecanlanırdım böyle şeyleri görünce, bahar filan ne bileyim.... Ama enerjim yok. Her şey öyle pıt diye unutulmuyor, unutabilenlere imreniyor insan. 

Kanal değiştirirken Nagehan Alçı'yı gördüm dün yine, terlik fırlatasım geldi.  Nasıl bir çaçaronluk, anlamak mümkün değil... Dünyanın en tencere-kapak ikilisi sanırım kocasıylan kendisi.

Via