Twitter'da bunu gördüğümde uzun süre bakakaldım ekrana. O amca gibi oturup bi sigara yakmak istedim. Yere çömelip, ellerimi başımın arasına alıp. Sonra Ethem'in annesinin dedikleri geldi aklıma. "Ben hala oğlumu bekliyorum, bir yıl oldu oğlum gelmedi. Kokusunu özledim. Yiğit çocuktu benim oğlum, haksızlığa hiç gelemezdi." Ama olmadı işte, yaşatmadılar Ethem'i. Katili çekmedi cezasını.
Peki ya İsmail'in annesi? Ne acıdır ki bu ülke bir anneye "Keşke oğlumu kurşunlasalardı da, döverek
öldürmeselerdi" gibi bir cümleyi söylettirdi! Taş gibi ağır bir cümle. Evladının ölümünü kaldırmak, içi yanmadan o duruşmalara gidip oğlunun canını alanların yüzüne bakmak! Adına vakıf kurdular Ali İsmail'in, ALİKEV. Umarım artık insanlar polis şiddetinden can vermez bu ülkede. O günleri de görürüz belki.
Bunları anlamak, bunlara üzülmek için anne olmak gerekmiyor. Herhangi ve iyi birileriydi Ali İsmail de Ethem de. Annelerinin kuzusuydular. Kardeşimiz de olabilirlerdi, arkadaşımız da. Bu ülkede nefes alınacak günler de gelir elbet bir gün. Umarım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder