Misafirler, güzel filmler, havalar sular

Soğuk, kara bulutlar ve yağmur... Oy, hava pek iç karartıcı yahu. Ama yarın cumartesi, mesudum. Dün, 1 güncük tatilden sonra Pazartesi kılığında bir Perşembe'ydi zaten. Hafta sonu çabucak geçti ama neyse hemmen yenisi geldi. Bu aralar zaman hızlı mı geçsin istiyorum yoksa yavaş mı, kararsızım. Daha bir sürü işim var, çabuk geçmesin!

Her sabah yağmur trafiğine söylenip bu şehirden nefret ederken, İstanbul'u bırakıp sakin yerlerde hayat kuran arkadaşlarıma özeniyorum. Bir gün biz de kıracağız şeytanın bacağını, şemsiye kadar da olsa bir bahçemiz olacak; benim hala umudum var.

Geçen hafta sonu güneşli bir Cumartesi'ydi ama temizlikle geçti. Cimcimenin çamaşırlarını yıkayıp astım. O kadar minikler ki, mandalsız durmadılar bile. Aynı gün akşam olmadan yatağı dolabı vs geldi... Ananemin deyimiyle çeyizi :) Eh odası gelince de, bir şeyleri daha tamam oldu hissi geldi bana. Sevindim kendi kendime.

Pazar günü organik pazara gidip geldik, balkabağı çorbası pişirmeyi denedik ilk defa. Balkabağını sadece kabak tatlısı olarak tüketen ben pek memnun kaldım sonuçtan, süzme mercimeğin azıcık tatlı hali gibiydi. İçinde de patates, soğan; hop blendır, bitti. Veee pazar alışverişinden sonra da beklenen misafirlerimiz geldi! İzmir'den Saçaklı Hanım'la, beraber bir kahve içemediğimiz Aylin. Çok sevindim ikisini de bir arada gördüğüme. Getirdikleri şahane çilekli tartı ise diyetti, hamile şekeriydi demeden süpürdüm; kendimi kaybetmişim. 

Laf lafı açtı, biz mutfakta muhabbet edip  çayın demlenmesini beklerken Saçaklı Hanım'ın önce omzuna, sonra kafasına çıkıp balkon kapısına tırmanmaya çalışan şaşkın Obi, inmeye çalışırken ay ay diye epeyce bir panik yaşadı. "Kuşlar" filminden bir sahne sanki, kızı didikler gibi görünüyor ama tamamen şapşallığından. İnmek isteyip beceremedi bir türlü. Ama söz verdi bana, bi daha yapmayacakmış...

Saldırıya maruz kalan Saçaklı bir de güzel hediye getirmiş cimcime hanıma, bayıldım. Maaile bizim olduğumuz bir body. Mandal kıyafetlerinin arasına koydum, burdan da teşekkür ederim tekrar. Yanındaki yeşili de sevgili Leylak Dalı göndermişti, ikisi de minnak gardırobumuzun favori parçaları :)

Evdeki araplar yetmiyormuş gibi, bahçede de bir tane var. Bizim arabanın üstünden inmiyor, sıcak yer arıyor garibim. Ama azıcık  suratsız, çaydanlık gibi oturuyor sürekli kaportada.

 

Başka neler oldu? Kafamı toparlayamıyorum... Hah! Ne zamandır görüşmediğimiz arkadaşlarımızla buluştuk Çarşamba günü. Yaşlandığımı o zaman anladım. Eskiden barlarda meyhanelerde buluşup birlikte Kaş tatillerine çıkarken, şimdi çocuk oyun alanı olan kahvaltılık mekan bakmaya başlamışız, tey teey! Masadaki toplam 6 arkadaştan 2'si hamile, 3'ü çocukluydu. Görünmeyen nüfusla epey kalabalıktık.

Akşamın 9'unda 10'unda uyuyakaldığımdan bu ara evde film izlemiyorduk,  Tom Cruise ile Emily Blunt'ın uzaylı yaratıklarla dolu bilim kurgusundan (The Edge of Tomorrow) sonra normal bir film izleyesim gelmişti. Eh, Hobbit'in sonuncusu da Aralık'ta gösterime gireceğinden ve biz o aralar başka Hobbit'le uğraşıyor olacağımızdan, indirdiğimiz filmlerle yetinmemiz icap ediyordu. Geçen akşam "The Fault in Our Stars"ı izledik. İçinde hastalık olan filmleri pek sevmem, hele bu ara içim hiç kaldırmıyor. Bu film John Green'in romanından uyarlanmış, kitabını okumadım. Evet ergen var, hastalık var, gözyaşı var ama nedense çok ajitasyon soslu gelmedi bana. Romantik film, her daim bünyeye iyi gelir. Bey bile 'kız filmi' diye dalga geçmeden izledi. 

Bazı laflar çok güzeldi, başroldeki kızla oğlan da güzeldi. Hatta oğlan azıcık Marlon Brando'nun gençliğine benziyordu. Müzikleri de hoş. Ne bileyim, sevdim ben. Aşağıda da tanıtım filmi var, belki siz de seversiniz.

Gündemde bir sürü korkunç şey var, hepsi hakkında diyecek bir sürü şey de var. İnsanın içi tükeniyor artık bu ülkede. Dışarılara bakarsak Uruguay Devlet Başkanı Jose Mujica'nın görev süresi dolmuş. Biliyorsunuz, dünyanın en fakir devlet başkanıydı ama maaşının yüzde 90'ını fakirlere dağıtıyordu. Sempatik ve mütevazı bu insan, koltuğa yapışanlara alışık bizlerin şaşıracağı bir şekild yeniden aday olmayıp yerini başkasına devrediyormuş. Kendi isteği ve iradesiyle! Güle güle Pepe, varlığın bile birçok insan için Uruguay'a yerleşmek isteme ve umut kaynağıydı.

Eh, Ekim de böyle bitsin madem...

Göbekti, kediydi derken şu oldu bu oldu

Günler, haftalar ne çabuk geçiyor anlayamıyorum bu ara. Ekim de bitmeye yüz tutmuş yahu. Hafta içi iş, doktor kontrolü, hamile yogası, hazırlık kursu bilmemneye gitmekle; hafta sonu da bebeğin eksiklerini toparlayıp evi yeni haline hazırlamaya çalışmakla ve arada fırsat olursa arkadaşlarla görüşmekle geçiyor. 

Çevremdekiler panik halde, "Neeaa, hastane çantanı hazırlamadın mııı?", "Amanın, ana kucağını almadın mııaaa?" deyip duruyor. Panikletip erken doğurtmaya niyetliler galiba. Yahu, kavram kargaşası var bir kere bebek eşyalarında. Her şeye ana kucağı diyorsunuz siz? Araba koltuğuna da, hastaneden çıkınca içine konduğu sepete de, bebek arabasının çıkan kısmına da... Ama benim kafam karışıyor böyle. 

Hem dayanışma diye bir şey var, ben gayet memnunum kendisinden. Çocuklu arkadaşlarım arayıp "Dur onu alma, bizde var; getireceğim sana", "Hah, şunu almadıysan bizimki gıcır gıcır, hazırladım; bi geldiğimde getiririm"  Mis işte... Çok çabuk büyüyor bebekler, çok kullanamıyor bir sürü şeyi zaten. Hepsini sıfır alacağım telaşına gerek yok. Evin içi yine dolacak bir sürü ıvır zıvırla. Herkes birbirine devrediyor, çok mantıklı. Kalan alınması gereken zorunlu şeyleri de alıyoruz işte. Odası yakında geliyor, eh üstüne giyecek bir şeyleri de var. Herkeste bir telaş, çocuğu kağıt havluya sarıp paspasta yatıracağımı filan sanıyorlar herhalde. Sakiiin... Başak burcu olarak ben diyorum sakin diye, düşünün artık siz.

Bu arada doğuma hazırlık kursu filan, işe yarıyormuş. Eşli olanlardan birine gelen baba adayının "Yahu maç izliyoruz ağlıyor, dizi izliyoruz ağlıyor; n'apacağımı şaşırdım" deyişine çok gülmüştüm. Hormonlar sapıtınca insan ne yapacağını şaşırıyor. Ve hamilelik, doğum süreci erkeklerin istese de çok dahil olabildiği bir süreç değil. Ben o konuda şanslıyım, bey sağolsun çok anlayışlı ve benim de gecenin bir yarısı "Frambuazlı baklava istiyoruuuum, al onu banaaaa" diye aşermem, durduk yere televizyon izlerken "Neden o kaplan yavrusu öldüüüü" diye sapıtmalarım olmadı. Yataktan basket topu göbeğimle kalkamayınca filan, "Dönder beni" taleplerim oluyor tabii, normel.

Acayip bir süreç hamilelik. Panik, endişe, heyecan derken geçiyor. Ama artık paniğinde değil, heyecanında olmalı. Herkesinki kendine özel zaten, ama rahat ve huzurlu geçmesi en güzeli. Artık mevzu kime benzeyecek, ay nasıl bir şey olacak  vs vs... Bir de herkes nedense normal mi sezaryen mi diye soruyor. Sanırım o da bir cesaret göstergesine dönüşmüş. Yerse normal, yemezse sezaryen gibi. Benim ve bebek için hangisi daha sağlıklı olacaksa öyle olsun. Normal diye niyetlenip son dakikada sezaryene dönmek zorunda kalan  da var. Doğalından yanayım ama neler olacağını bilemem şimdiden. Az kaldı, bekleyip göreceğiz.

Oğlanlar evde göbeğimin etrafında suni peyk gibiler. Merak ediyorlar ve orada bir canlı olduğu hissediyorlar bence. Benimle birlikte mayışıyor, göbek etrafına konuşlanıyorlar. "Evet, burda bir şey var; tekme atıyor. Duydum ben!"

Evdeki eşyaları boşaltmaya çalıştığımızı anlatmıştım. O kısım artık bitti neyse. Kullanmadığınız ama kullanılabilir durumdaki giysileri verebileceğiniz Kadıköy Belediyesi'nin Açık Gardrop uygulaması gibi, Freecycle uygulamasının İstanbul şubesi de bu anlamda faydalı, ben pek memnunum. Evden çıkarmamız gereken ve birilerinin işini görecek sağlam eşyaları vermek için şahane fırsat. Kocaman ve de sağlam bir karyola, buranın Facebook sayfası sayesinde eşyaya gereksinimi olan bir mimarlık öğrencisine gitti. Ahşap bir masa da başka bir arkadaşımıza. Efendi de bir çocuktu, pazar günü abisiyle gelip aldı. Hem onun işi görüldü, hem evden koca tahtaların dağınıklığı kalktı.

Vermek istediğiniz eşya için TEKLİF, almak isteyip de aradığınız eşya için de TALEP yazıyorsunuz. Takas teklif etmek ya da para talep etmek yasak. Tabii orayı da suistimal edip aldığı eşyaları spotçulara satan da varmış, ne diyeyim; kötüyüz.

Bu arada gündemdeki haberlerden bir sürüsü beni etkiledi ama, en üzücüsü Mehmet Pişkin'in intihar notu ve en sinir bozucusu da Perihan Mağden'in Cem Gariboğlu için "Kıyamam, o da kurban; haksızlık ettik çocuğaa" minvalindeki yazısıydı galiba. Her kendisine haksızlık edilen, sevgilisinin kafasını kesip gitar kutusunda çöpe atmıyordur değil mi? Bence Perihan Mağden, bu naifliğiyle (!) evinde oturup Türk dizilerini izlemeye devam etse, böyle yazılar yazmasından daha faydalı olacak. 

Mehmet Pişkin'in hayatına kendi isteğiyle son verişiyle ilgili okuduğum ender aklı başında yazılardan biri de şuydu... Biri de bir arkadaşının yazdığı bu yazı, her kelimesine katılıyorum. Böyle zamanlarda, bazı insanların içindeki bütün zalimlik ve tuhaf nefret, irin gibi açığa çıkıyor. Çok kötüsünüz be.

Düş alanı

"Kentlerin havaalanlarından çok düş alanlarına gereksinimi var. Yeni düş alanları yapılmalı, olanlar restore edilmeli ya da tümden yok edilmeli..."
 Nilgün Marmara

Üçüncü havaalanı için onca ağaç kesilir, onca kuş yuvasından edilirken, bu hoyrat devir için ne kadar naif bir dilek düş alanı... Nilgün Marmara okumak da, biraz Tezer Özlü, azıcık da Sylvia Plath okumak gibi. O hassas kırılganlık, öfke ve meydan okumaları benzeşmiş sanki. Daha 30'una değmeden göçüp gitmeyi seçen Nilgün Marmara'nın ölüm yıldönümüydü dün. 13 Ekim 1987'de, 29 yaşındayken Kızıltoprak'taki evinin 5. katından bıraktı kendini. Tanıklar demiş, yere düşerken hiç çığlık atmamış.

Böyle demiş onun için Cemal Süreya:

Nilgün ölmüş. Beşinci kattaki evinin penceresinden kendini aşağı atarak canına kıymış. Ece Ayhan söyledi. Çok değişik bir insandı Zelda. Akşamları belli saatten sonra kişilik hatta beden değiştiriyor gibi gelirdi bana. Yüzü alarır bakışlarına çok güzel ama ürkütücü bir parıltı eklenirdi. Çok da gençti. Sanırım otuzuna değmemişti daha. Ece ile gergedan için yaptığımız aylık söyleşide ondan söyle söz ettim: bu dünyayı başka bir hayatın bekleme salonu ya da vakit geçirme yeri olarak görüyordu. Dönüp baktığımda bir acı da buluyorum Nilgün’ün yüzünde. O zamanlar görememişim. Bugün ortaya çıkıyor.

41 yıl

Annemle babamın 43. evlilik yıldönümüydü bu 11 Ekim.

2011'de 40. yılları için minik bir kitap hazırlamıştık onlara, nişanlılıklarından başlayıp bugünlere gelen bir tarihçe. 11 Ekim 1971'de 17 yaşında bir genç kız ve 25 yaşında bir delikanlı olarak başlayan evliliğin öyküsü... 

Birlikte geçen 40 yıllarının hikayesini anlatan, fotoğraflı, yazılı bir kitap. Ben yazılarını yazmıştım, eşim de tasarımını yapmıştı. Asıl fotoğraf arşivi İzmir'de olunca, anneannemdeki bir fotoğraf albümü epeyce işe yaramıştı. Yanında, onlara özel hazırlanmış etiketiyle bir şişe şarapla beraber yollamıştık kitabı.

Çok duygulanmışlardı. Annemin ağlayarak arayıp teşekkür ettiğini hatırlıyorum. Babamınsa arşivine kaldırıp arada çıkarıp baktığını... 41. yılda da benzer bir şeyler, magnet vs hazırlamıştık. 42. yıl için özel ne yapsak diye düşünürken, babam oyunbozanlık edip bıraktı bizi... Zaman 41. yılda kaldı. İyi ki de yapmışız ama bunları, mutlu oldular.

Her şeye rağmen iyi ki de evlenmişler, 43. yıldönümleri kutlu olsun...

İyi ki doğmuş Bill Murray!

Bill Murray'nin doğum günüymüş geçenlerde, geçenlerde dediğim 22 Eylül'de 64 yaşına basmış dev adam. Aramız 6 günmüş, demek o da Başak burcu. Sevdiğim oyunculardan biridir Murray. O sakin, gamsız, dünya yansa umru olmayacak surat ifadesini severim. 'Ghostbusters'ta da sevmiştim kendisini, 'Lost in Translation'da da. Absürd filmlerin has aktörü...

Gerçekten kime sorsam, sevmeyeni yok gibi. Herkesin sempatik bulduğu ender hatta tek oyuncu o galiba. Düşününce, herkesin isminde uzlaşacağı başka bir aktör gelmedi aklıma. Mütevazı, efendime söyleyeyim yetenekli, sonra her rolün adamı...

Toronto’da çıkan National Post gazetesi oynadığı tüm rolleri bir araya getiren illüstratif bir çalışmayı yayınlamış Mart 2014'te. Bakınca acayip bir Bill Murray filmografi yolculuğuna çıkarıyor.

Suratı bezgin, sakin dedim; adamın seslendirdiği çizgi film kahramanı bile Garfield :)

Bu rollerinden hangisini en çok sevdim diye düşündüm, karar veremedim. En son 'The Grand Budapest Hotel'de izlemiştim ama sanırım kalbim, aşık olduğu unutkan kadını her gün yeniden tavlamaya çalıştığı  'Groundhog Day'deki rolünde.

Gerçi gönlü kırık, eski aktörü oynadığı 'Lost in Translation'daki rolünü de pek severim. Son sahnede kızın kulağına ne dedi acaba? (Kız da yetenek kumkuması Scarlett Johansson oluyor)  Peki ya sizin favoriniz?

Bundan pek bir şey anlaşılmıyor diyorsanız haklısınız, şöyle buyrun.

Via