Göbekti, kediydi derken şu oldu bu oldu

Günler, haftalar ne çabuk geçiyor anlayamıyorum bu ara. Ekim de bitmeye yüz tutmuş yahu. Hafta içi iş, doktor kontrolü, hamile yogası, hazırlık kursu bilmemneye gitmekle; hafta sonu da bebeğin eksiklerini toparlayıp evi yeni haline hazırlamaya çalışmakla ve arada fırsat olursa arkadaşlarla görüşmekle geçiyor. 

Çevremdekiler panik halde, "Neeaa, hastane çantanı hazırlamadın mııı?", "Amanın, ana kucağını almadın mııaaa?" deyip duruyor. Panikletip erken doğurtmaya niyetliler galiba. Yahu, kavram kargaşası var bir kere bebek eşyalarında. Her şeye ana kucağı diyorsunuz siz? Araba koltuğuna da, hastaneden çıkınca içine konduğu sepete de, bebek arabasının çıkan kısmına da... Ama benim kafam karışıyor böyle. 

Hem dayanışma diye bir şey var, ben gayet memnunum kendisinden. Çocuklu arkadaşlarım arayıp "Dur onu alma, bizde var; getireceğim sana", "Hah, şunu almadıysan bizimki gıcır gıcır, hazırladım; bi geldiğimde getiririm"  Mis işte... Çok çabuk büyüyor bebekler, çok kullanamıyor bir sürü şeyi zaten. Hepsini sıfır alacağım telaşına gerek yok. Evin içi yine dolacak bir sürü ıvır zıvırla. Herkes birbirine devrediyor, çok mantıklı. Kalan alınması gereken zorunlu şeyleri de alıyoruz işte. Odası yakında geliyor, eh üstüne giyecek bir şeyleri de var. Herkeste bir telaş, çocuğu kağıt havluya sarıp paspasta yatıracağımı filan sanıyorlar herhalde. Sakiiin... Başak burcu olarak ben diyorum sakin diye, düşünün artık siz.

Bu arada doğuma hazırlık kursu filan, işe yarıyormuş. Eşli olanlardan birine gelen baba adayının "Yahu maç izliyoruz ağlıyor, dizi izliyoruz ağlıyor; n'apacağımı şaşırdım" deyişine çok gülmüştüm. Hormonlar sapıtınca insan ne yapacağını şaşırıyor. Ve hamilelik, doğum süreci erkeklerin istese de çok dahil olabildiği bir süreç değil. Ben o konuda şanslıyım, bey sağolsun çok anlayışlı ve benim de gecenin bir yarısı "Frambuazlı baklava istiyoruuuum, al onu banaaaa" diye aşermem, durduk yere televizyon izlerken "Neden o kaplan yavrusu öldüüüü" diye sapıtmalarım olmadı. Yataktan basket topu göbeğimle kalkamayınca filan, "Dönder beni" taleplerim oluyor tabii, normel.

Acayip bir süreç hamilelik. Panik, endişe, heyecan derken geçiyor. Ama artık paniğinde değil, heyecanında olmalı. Herkesinki kendine özel zaten, ama rahat ve huzurlu geçmesi en güzeli. Artık mevzu kime benzeyecek, ay nasıl bir şey olacak  vs vs... Bir de herkes nedense normal mi sezaryen mi diye soruyor. Sanırım o da bir cesaret göstergesine dönüşmüş. Yerse normal, yemezse sezaryen gibi. Benim ve bebek için hangisi daha sağlıklı olacaksa öyle olsun. Normal diye niyetlenip son dakikada sezaryene dönmek zorunda kalan  da var. Doğalından yanayım ama neler olacağını bilemem şimdiden. Az kaldı, bekleyip göreceğiz.

Oğlanlar evde göbeğimin etrafında suni peyk gibiler. Merak ediyorlar ve orada bir canlı olduğu hissediyorlar bence. Benimle birlikte mayışıyor, göbek etrafına konuşlanıyorlar. "Evet, burda bir şey var; tekme atıyor. Duydum ben!"

Evdeki eşyaları boşaltmaya çalıştığımızı anlatmıştım. O kısım artık bitti neyse. Kullanmadığınız ama kullanılabilir durumdaki giysileri verebileceğiniz Kadıköy Belediyesi'nin Açık Gardrop uygulaması gibi, Freecycle uygulamasının İstanbul şubesi de bu anlamda faydalı, ben pek memnunum. Evden çıkarmamız gereken ve birilerinin işini görecek sağlam eşyaları vermek için şahane fırsat. Kocaman ve de sağlam bir karyola, buranın Facebook sayfası sayesinde eşyaya gereksinimi olan bir mimarlık öğrencisine gitti. Ahşap bir masa da başka bir arkadaşımıza. Efendi de bir çocuktu, pazar günü abisiyle gelip aldı. Hem onun işi görüldü, hem evden koca tahtaların dağınıklığı kalktı.

Vermek istediğiniz eşya için TEKLİF, almak isteyip de aradığınız eşya için de TALEP yazıyorsunuz. Takas teklif etmek ya da para talep etmek yasak. Tabii orayı da suistimal edip aldığı eşyaları spotçulara satan da varmış, ne diyeyim; kötüyüz.

Bu arada gündemdeki haberlerden bir sürüsü beni etkiledi ama, en üzücüsü Mehmet Pişkin'in intihar notu ve en sinir bozucusu da Perihan Mağden'in Cem Gariboğlu için "Kıyamam, o da kurban; haksızlık ettik çocuğaa" minvalindeki yazısıydı galiba. Her kendisine haksızlık edilen, sevgilisinin kafasını kesip gitar kutusunda çöpe atmıyordur değil mi? Bence Perihan Mağden, bu naifliğiyle (!) evinde oturup Türk dizilerini izlemeye devam etse, böyle yazılar yazmasından daha faydalı olacak. 

Mehmet Pişkin'in hayatına kendi isteğiyle son verişiyle ilgili okuduğum ender aklı başında yazılardan biri de şuydu... Biri de bir arkadaşının yazdığı bu yazı, her kelimesine katılıyorum. Böyle zamanlarda, bazı insanların içindeki bütün zalimlik ve tuhaf nefret, irin gibi açığa çıkıyor. Çok kötüsünüz be.