Hayat bazen

Unutmuşum buranın yolunu. Hayat bambaşka bir rutindeydi son 7-8 aydır. Defne'nin doğumu, büyümesi... heyecan, endişe derken, 6. aydan itibaren zayıflamaya başlaması ve yazın başlayan hastane günleri... O kadar çok şey yaşandı ama, şu an hiçbiri olmamış sanki.
 
Hiçbiri bizim başımızdan geçmemiş gibi. Korkunç bir yaz geçirdik. Şüphe, endişe ve korku doluydu. Yazmayı geçtim, yemek yemeye fırsat bulamadığım için 3 haftada 10 kilo veren ben değildim sanki. Aynada kendini tanıyamayan, güçlü olması gerektiği dışında ne yapacağını bilemeyen ben... Sanki ben o korkunç Cerrahpaşa'da 17 gün kızımla beraber kalmamışım, sürekli kan almak, damar yolu açmak için benim miniğimi kevgire çevirmemişler... Hastane korkusu geldi çocuğa. Haksız değil. Beyaz görmeye tahammülü yok. 

Hele koridorlarında kediler gezen Cerrahpaşa, 3 haftada saçlarımı beyazlattın. Dilerim yolumuz kesişmez bir daha. Ki seni de rezidans yapmak için çürümeye terk edenlere ne diyeyim bilemiyorum, vicdansızlığın bu kadarı. İçiniz çürüsün.

Uzun lafın kısası, Defne'ye kistik fibrozis teşhisi kondu. Anlatması uzun. Besin alerjisi, reflü vb derken 9 aylıkken anlaşıldı ne olduğu. Buna da şükür diyecek hale geldik. Bir sürü test, tetkikler, genetik testler, bilmemne ve nedeni anlaşıldı. Ama beklediğimiz böyle bir şey değildi. Dünya durdu. Uzunca bir süre yanlış teşhistir umuduna sarıldım, değilmiş. Gerçeği inkar etmek, zaman kaybı. Bir an önce devam etmek lazımmış.

Hayatımızı biraz değiştirmemiz, bir sürü şeye dikkat etmemiz gerekiyor artık. Onu bir sürü şeyden korumamız, yazları daha özenli olmamız lazım. Daha önce duymadığım ve araştırdıkça yüreğimi sıkıştıran hastalık, kızımın hayatının tam ortasına geldi oturdu. Benim böğrüme oturan filin hafiften kalkması ise aylarımı aldı. İlk şok halini atlattım sayılır. Şimdi kızıma nasıl sağlıklı bir hayat sağlayabiliriz, nasıl kolaylaşır onun için hayat, nasıl normalleşir; onun telaşı başladı.

Hayat zaten hep telaş. Bir otur kenardan bak kendine, yok olmaz. Arkana bakmadan koşmazsan düşersin. Ama ben iyi şeyler olacağına inanıyorum, hayatımızın parçası olan doktorlarla hastanelere rağmen. Minnak kızımın yüzüne bakınca içim ısınıyor. O benden daha güçlü. 

Sık sık babamı düşünüyorum, özlüyorum. Sonra işe geliyorum, samimi olmayan birçok şeyin içinde kendime minik bir sığınak yapıyorum. Hop, akşam oldu mu her şey kalsın masada, ben kızıma koşayım. Şimdilik bu bana yetiyor. Fazla bir beklentim, hayalim yok. Sağlık en büyük şeymiş hakkaten. Beylik lafların içini kendi yaşadıklarınla doldurman gerekiyormuş bazen.

Şimdilik bu kadar olsun madem. Yine gelirim ben. Yılbaşı da geliyor hem, mutsuz olmak için fazla şıkır şıkır ortalık. İyi şeyler gelsin başımıza. Sorup merak edenlere selam olsun. Kalın sağlıcakla...