Hayat tuhaf

Gün sıradan başlamıştı. Ofis, iş-güç, yağmur, arada blog, Facebook... Hatta öğle paydosunda ofise yakın bir parkta, bir avuç arkadaşla buzlu çay, kısır ve kekle yaptığımız küçük  piknik. Sıradan, güzel bir gün sayılabilirdi. Sonra annemin araması ve sesindeki o sıkıntı, üzüntü.

Anladım. Kötü bir haber var, birine bir şey oldu. Çünkü sabah konuşmuştuk ve sesi iyiydi. "N'oldu? Kime ne oldu?" dedim. "Tülay... Tülay halan" deyince, inanamadım! Hiç beklemediğim bir isim duyunca "Ne?! Öldü mü yoksa?!" diye küçük bir çığlık atmışım.  Tüm ofis bana baktı. Evet, dün gece göçüp gitmişti Tülay hala. Pıhtı atması ve...  O kadar işte. Yatıp çekmek istemediğini söylerdi hep. Öyle de olmuş. Pıt diye.

Tülay hala, babamın kuzeni ve emekli tarih öğretmeniydi. Tombuldu. Kahkahası boldu. İzmir'e ilk taşındığımızda, 1988'de, kimseyi tanımazken şehirde; ailecek bize çok yakınlık gösterdiler. Tanımadığımız bir akrabayken, en yakınımız oldular. Yıllarca hep beraber bir sürü güzel gün, bayram, yılbaşı geçirdik. Kedileri sevmezdi bu tonton kadın,  bize geldiklerinde  sarmanımız salonun kapısına çöreklenip oradan Tülay halaya bakar, ama asla yanına gitmezdi. 

Oğlu, o yıllarda yeni yeni dinlemeye başladığım metal gruplarını bana öğreten adamdı; ikinci abim gibiydi. Kordon'da beni koruma içgüdüsüyle yanımda yöremde olurdu. Benzer yerlere giderdik zaten. Eşi ise Karadenizli, dünya tatlısı bir Almanca profesörüydü. Anadolu lisesindeyken Almanca derslerime yardım eder, pratiğim olsun diye benimle Almanca konuşurdu. İğneden bile korkan o koca profesör de, kalpten uykusunda gitti. Pıt diye.

En son, düğünümüzde görüşmüştük Tülay halayla; şen kahkahalarıyla çınlatmıştı yine ortalığı. Bulmaca çözmeye bayılırken, unutkanlaşmaya başlaması içimi sızlatmıştı. Düğünün sonunda eşimin kulağına eğilip "Kızımıza iyi bak" demişti. Şimdi o, rahmetli eşinin yanına gitti. Dilerim huzurludurlar. Geride bir tek oğulları kaldı. Neyse ki o yalnız değil, eşi ve kızı var. Tülay halanın biricik torunu.

Şu an kendimi tuhaf hissediyorum. Yarın cenaze için Yalova'ya gidip son yolculuğunda yanında olacağız. Dedim ya acayip bir gündü diye, ofiste bir de doğumgünü vardı bugün. Pasta kesildi; alkışlar, kahkahalar vs. Düşündüm de bugün doğum günü pastası, yarın cenaze helvası. Hayat tuhaf...

Nur içinde yat Tülay halacığım, şen kahkahaların hep kulağımızda kalacak.