Arap kızı kafesten bakıyor

Şu bizim kara cimcime bir aydır veterinerde misafir. Süt anneden ayrıldı, normal mama yemeye başladı; bütün parazit ve bağışıklık aşıları yapıldı. O arada iki talibi çıktı, ama ikisi de birkaç gün içinde (nasıl olduysa!) başka kediler aldıklarından bu garipten vazgeçtiler. İnsanları anlamak mümkün değil. Ben de çabuk yuva bulacağını sanmakla hayli  salaklık etmişim anlaşılan.

İki koca arap oğlan olmasa evde, çoktan kendim alırdım zaten. Ama eve alıştırıp sonradan yine geldiği yere, ofisin bahçesine bırakmak da istemiyorum. Dün öğlen annesi, diğer kardeşleriyle alt alta üst üste yuvarlanıyordu çimlerde. Gıdısından tutup sarsmak istedim "Bu mercimeğin suçu neydi ha neydi?" diye... Diyemedim tabii, yemekten artan tavuklarla köfteleri bıraktım önüne ve diğer bıdıklarla yemesini izleyip ofise döndüm.

"Çok tatlı, yirim" diyen çok da, evini açmaya yanaşan yok. Hayvan sahiplendirmek için uğraşan insanların çilesini daha iyi anlıyorum şimdi. Haklı olarak öyle uyarılar yazmışlar ki sayfalarına"Cins hayvan arıyorsanız yazmayın, tüm hayvanlar eşittir", "Hayvan satışına kesinlikle karşıyız", "İki gün cevap alamayınca hemen 'Ay kimse cevap vermedi' demeyin, unutmayın ki insanlar meşgul ya da sürekli bu sayfaya bakmıyor olabilir; bizim de tek işimiz bu değil" filan diye, nelerle muhatap oluyorlar, tahmin edebiliyorum.

Eh, kısmetsiz cimcime de bugün itibariyle bu halde işte. O kadar tatlı ki sıpa, kafesin ardından bakan hali içimi burktu. Belki kara bahtı kör talihi döner de, mutlu bir yuvası olur.