Benim bu dünyada bir yerim olmadı,
Kuytu gövdemi saymazsak eğer.
Gövdem ki varla yok arası,
Hem varlığa, hem yokluğa değer.
Ama yüreğim hiç solmadı.
Bir gül koklayayım izin verin de.
Ben yaşama da, ölüme de inandım;
Tamamlarlar sanırdım eksiklerimi.
Çarşıları hep birlikte gezerdik;
Biri dostumsa, sevgilimdi öteki.
İkisinin adını yanyana andım.
Bir soluk alayım izin verin de.
Metin Altıok
Ah o güzel insanlar, giderek eksiliyoruz birer birer :(
YanıtlaSilZeynep Altıok ile tanıştım Şiir Sempozyumunda Şubat sonu, twitterden yazışırdık, yüzyüze de tanışmış olduk. Nasıl tatlı, nasıl mütevazı, nasıl candan. Çok sevdim.
Şişmek kelimesi az kalır, ruhum patlamak üzere. Issız bir dağ başına çıkıp avaz avaz bağırmak istiyorum...
Çok tatlı ve hala içi buruk bir kadın... Bu insanların yoklukları şimdi daha çok acıtıyor. Yaşamalı, daha da kalabalık olmalıydılar. Onlara kıyan zihniyetin ceremesini katmeriyle çekiyoruz. Ama hep yutulmaz ya, kusup safrayı atnanın zamanı. Benim de içim bulandı... Hepimize az daha sabır, serinlik...
YanıtlaSil