Hayat memat

Başak Buğday yazmış, Ot dergisi

Hayat bazen yorar, kendinizi öylece bırakmak istersiniz. Yumuşak bir koltuğa bırakır gibi... Ben hayata dokunmuyorum da sanki, o beni dürtüyor alttan alttan. Öyle hissediyorum bu ara. Gündemdekilerden gönlüm bulandı, iştekilerden yoruldum... Ünlü-ünsüz bir sürü cahil cühela insanın Gazze'de olanları protesto edeceğim derken, Hitler'i hayırla anması filan, sanırım topluca delirdik. Toplu histeri hali, ama en vandalından. Bu kudurukluğu anlamak mümkün değil. Ya da İsrail'i protesto edeceğim diye İlhan Koman'ın Akdeniz heykelini parçalamak nedir? Ne alakası var yahu? Siz kendinizi yırtarken "Höt zöt" etmekten öteye gidemeyen devlet büyüklerine baksanız biraz. Ehm, valla çok ayıp. Kınıyorum. Bak son kez uyarıyorum ha demekten başka ne yapıyorlar merak ediyorum. Para öyle bir şey ki, bebeklerin cesetlerinden daha mühim onlar için. Ama olsun, yine de söyleniyor gibi yapalım. Orayı burayı taşlayalım, tükürükler saçarak heykel parçalayalım, koka kolaları klozete dökelim, akıllı telefonlardan İsrail ürünlerini protesto edelim aklımızca. Oyh.

Annem buradaydı bir süredir. 1 ay önce yaşadıklarını (göğsünde tümör çıkması, ameliyatla aldırması, radyoterapi ve kemoterapi görecek olması) daha yeni, buraya geldiğinde öğrendim. Şok oldum, inanamadım ilk duyduğumda. Ama artık bu hastalığa çok sık rastlanıyor ve artık tedavi edilebiliyor, erken evrede hele daha da kolay çözülüyor. Kemoterapi çoğu zaman tedbir amaçlı.

Bebek beklediğim için üzülmeyeyim, oralara gitmeye kalkmayayım diye bana söylememiş. Bütün sülale biliyormuş, kimse bana çaktırmamış. Bu süreçlerde yanında olamadığım için, bunlarla tek başına uğraşmak zorunda kaldığı için üzüldüm. En azından, elimden geldiğince destek vermeye çalışırdım. Öyle bir zaman ki ben onu, o beni üzmemek için çabalıyoruz. Ama en yakınımız, canımız yine birbirimiziz. Biliyorum annem güçlüdür, bunu da atlatacak; son 10 ayda, babamı kaybettiğimizden bu yana yaşadıkları hiç kolay değildi ama biliyorum, yine eski sağlığına kavuşacak. Tüm dualarımız, iyi dileklerimiz, sevgimiz onunla...

Annem buradayken ben hastalandım bu sefer, feci ağrılar, 1 hafta rapor ve kanepe istirahati. Ne doğru düzgün bir şey yiyebildim, ne yataktan kıpırdayabildim... Kitap bile okuyamadım. Günlerce öylece tavana baktım ve düşündüm: "Ne zaman bitecek?"

Hayatın hepimize dair planları var ve biz bunları bilmiyoruz. Böylesi daha iyi belki. Ama artık güzel şeyler olmasını diliyorum. Sağlık her şeyin başı. Onu artık çok iyi biliyorum. Ve sağlıklı, huzurlu, neşeli günler diliyorum hepimize. 
Güzel günler görelim hep birlikte.