Canlar...

Bugün aileye ayrılmış bir gündü... Annem İstanbul'a gelmişken, arada yaptığımız gibi akrabalarının (en azından baba tarafının) hepsini bir organizasyonda bir araya getirmek istedim. Tek tek gidip görüşecek vakit pek denk gelmiyor, böyle toplaşmalarda herkes görüşmüş oluyor. Nikah-düğünde pek bir şey anlamadığımızdan, damatla da kaynaşsınlar istedim. 

Pazar kahvaltısı için Validebağ Öğretmenevi'nde buluşalım dedik, tek tek aradım herkesi; çoğu geldi. 25-30 kişi, 17'den 92'ye toplandık. Bastonlarıyla ağır aksak da yürüseler, hasta da olsalar, her tarafları ağrısa da geldiler. Yedik içtik, güldük eğlendik, muhabbet ettik bol bol. Hava da güzeldi şansımıza, güneş içimizi açtı. Yürüdük sonra ormanda, defne yaprakları topladık. Hamağını bir güzel ağaca bağlayıp sarmaş dolaş gazete okuyan çifte çok imrendim mesela ben...

Çok memnun oldu herkes, en yaşlı halayla kuzenin doğum gününün çakışması ise pek güzel oldu. Mumlar üflendi, pastalar kesildi, kahveler höpürdetildi... O kadar mutlu oldular ki görüştüklerine, teşekkürler göz yaşlarına karıştı. "Ah ne iyi yaptın da akıl ettin, topladın hepimizi!" Siz üşenmeyip gelmeseniz böyle güzel olmazdı ki, siz ne iyi ettiniz de geldiniz asıl... Sonra da nasihatler: "Eşinle ellerinizi hiç bırakmayın, kuzenlerle bağı biz göçüp gitsek de koparmayın"

Halalar, amcalar, kuzenler, dayılar, yengeler... Gençlerden biri Amerika'dan yetişti, halalardan öbürü "Ah canım, yataktan zor kalktım bugün" dediği halde üşenmedi geldi. Yine Cevat Kelle misali fotoğraf çekme derdinden oturmadım yerimde. Gülerken, bir şeyler kaynatırken görüntüledim onları. Geçen seferki toplaşmanın foto CD'lerini dağıttım hepsine, hatıradır diye. Bir dahaki de en kısa zamanda olsun inşallah, arayı açmayalım tontonlar! 

Hepsi öyle kıymetli ki... Çoğu toplantının gönüllü fotoğrafçısı olarak, yıllar geçtikçe çektiğim fotoğraflardan eksilenleri görmek, yaprak dökümünü fark etmek çok acı... Dedem, kardeşi, yeğeni, sonra öbür kardeşi... peş peşe terk ettiler bizi. Her buluşmada neredeyse, birileri eksildi. Fotoğrafları kaldı hatıra. Ama evlenenler, yeni doğanlar da oldu elbette. Gelenler gidenler... Hayat.

O yüzden bu insanlar da, bu toplaşmalar ve kalan fotoğraflar da benim için çok kıymetli... Hepsine sağlıklı ömürler diliyorum, amman canlarım size nazar değmesin diyorum! En kötü günümüz böyle olsun yahu :)