Bırak. Git.

Hafta sonu 20 derece birden soğuyan havayla, sağ gösterip sol vurarak geri gelen kışa rağmen çıktım dışarı... Kar da yağmış, görmedim ama yağmur ve fırtına da yetti. Çok sevdiğim 3 kadını görmek için metro, vapur, dolmuş yolculuğu yaparak ta Nişantaşı'na gittim. Bostancı'da yaşayan biri için Nişantaşı "ta" ile ifade edilir, evet. Bu havada sadece kıymet verdiğim insanlar için kedili ve sıcak evimden çıkmaya üşenmezdim zaten.

Vapur yolculuğu hoşuma gitti, gazetemle kitabıma gömülüp arada camdan dışarı bakmak da öyle. Camın dışında, yer yer mahvolsa da güzel bir İstanbul manzarası ve simit canlısı martılar vardı. Gittiğimiz yeri de sevdim. Kakara kikiri muhabbet eşliğinde güzel, uzuun bir kahvaltı ettik.

Özlemişim. Kahkahalarını, sohbetlerini... Her şeyden öte, beni dinleyip gerçekten "anladıklarını" bilmeyi... Aradan zaman geçse de kaprissiz bir şekilde kaldığın yerden devam ettirebilmeyi. İnsanoğlu şaşırtır, hayal kırıklığına uğratır bazen. Ama bazen de içini aydınlatır, gülümsetir, mutlu eder. Sevgili S, E ve S... iyi ki varsınız.

Akşamüstü vakti Nişantaşı yokuşundan Beşiktaş'a sallanmışken telefonum çaldı, kulağımda özlediğim bir ses: 17 yıllık dostum, nikah şahidim, nikah şahidi olduğum P. Her zor ve mutlu anımda yanımda olan, benim de elimden geldiğince yanında olduğum... Dedim kendi kendime, anneler insan sarrafı hakkaten.
Sonra Tezer Özlü düştü aklıma. Mutlu ve umutlu hissetmeme rağmen hüzünlü satırları içimi sızlattı.

"Bırak kentleri, bırak yapıların görkemini, yoksulluğunu. Bırak yolları, istasyonları, insanları, yabancıları, sevdiklerini, çocukluğunu, ölen uzaklardaki insanlarını, bırak, bırak, bırak içinde seni kemiren seni bırak. Bak nerelere varıyor gökyüzü. Hangi zamanlara. Hangi sonsuzluğa. Git."

Tezer Özlü / Yaşamın Ucuna Yolculuk



Görsel için kaynak