Böyle bir evceğiz

Beyle böyle minik, kendi yapacağımız ahşap bir kulübede yaşama hayalimiz var ne zamandır. Böyle sıcak, sevimli. Ahşap ya da ahşapla taş karışık. Belki yaşlanınca, belki daha fazla dayanamayıp doğaya bir an önce sığınmak isteyince. Zamanını bilemiyorum.

Ne zaman kampa, bungalov tarzı evlerin olduğu yerlere gitsek, bey uzun uzun inceliyor. Kirişleri nasıl yapmışlar, merdivenleri nasıl yerleştirmişler... Geçen yaz Mudurnu'da kaldığımız yerdeki abi merakımızı görünce, bize kendi yaptığı ahşap evlerin tüm ayrıntılarını anlatmış, dikkat etmemiz gereken yerleri filan söylemişti. Eh iş, güzel bir yere böyle şirin bir ev yapabilmek için çook çalışmaya ya da sayısala kalıyor ki, o da teferruat...

Nereden aklıma düştü peki, şu fotoğraflardaki dağ evini görünce. Bayıldım. Merdivenlerine, minik sehpalarına, kuzine sobasına... Penceresinden görünen orman manzarasına. Burada ne güzel yaşanır huzurla dedim. Kedilerin yanına bir de köpek olur. Camın dışından meraklı bir tilki görünür belki bazen.  Şuradaki gibi yılışık olursa tadından yinmez, salmam onu dışarı.

İçeride bir de çıtır çıtır yanan minik bir şömine belki. Şöminenin yanında dizi dizi odunlar. Kediler şöminenin önüne yatar kesin. Kuzinenin üstünde, kaynarken ıslık çalan, ortalığa mis karanfilli çay kokuları salan bir de kırmızı tombul çaydanlık olur. Ama üstünde kestane, içinde patates de pişer illa. Usul usul güzel müzikler çalan radyo ya da pikap olur sonra. Güzel bir müzik, kedi gırıltısı, çaydanlık tıkırtısı, şömine-kuzine çıtırtısı. Bütün ses bu.

Ve bir sürü de kitap olur elbet. Eh, ekoseli kırmızı battaniye de varsa, tamamdır. Kendi kendiceğizimize yaşar gideriz. Yağmurlu İstanbul pazartesisinden kendimi şuracığa ışınladım gitti.

Via