Bugün tam 6 ay oldu babamı yitireli. 20 Eylül'den bu yana, zaman durmadı geçti. Yedik içtik, okuduk yazdık, gezdik dolandık, uyuduk uyandık hatta arada gülüp eğlendiğimiz de oldu ve kendimizi kötü bile hissettik gülüp eğlendik diye. Ama hep içimizin bir köşesinde, aklımızın bir kenarında kabuğu sızlayan bir yara, buruk gülümseyen bir yüz oldu sanki babam...
Annem, İstanbul'dan İzmir'e her dönüşünde rüyasında gördüğünü anlattı, sanki "Geldin mi?" diyor gibiydi dedi. Abim de görmüş geçen gün, sordum "Kavga ediyordum rüyamda, babam gelip yardım ediyordu" dedi. Bense dün yoga dersinde sırtüstü yatmış, tavandaki kısılmış ışıklara bakarken gördüm onu... Gülümsedi, o kadar. Yaşlar süzüldü süzüldü, ama karanlıkta kimse görmedi neyse ki. Utanıyor insan. "Aay yazıık" denmesinden, içten içe "Eh hepimiz gideceğiz, ne var bunda?" denmesinden (ki herkesin gideni de acısı da kendine göre, aynı tornadan çıkmıyor), ağlak ve güçsüz zannedilmekten belki de. Güçlü olsan ne olacak, giden gitti işte. Ardında koca bir boşluk bırakıp hem de. Aziz Nesin'in Babam şiirindeki gibi, dünyanın en iyi babası benim babamdır bana göre. Fark etmesem de.
Bugün babamın yakın bir arkadaşının kızı, benim de çocukluk arkadaşım yazmış; 13 yıl oldu babamı uğurlayamadım diye. Çok zormuş kabullenmeye çalışmak,
inanmaya uğraşmak. Vedalaşamıyormuş insan, uğurlayamıyormuş bir türlü...
Başınız sağolsun öncelikle. Yazdıklarınız gerçekten beni de çok etti. Kız arkadaşım da yakın zamanda babasını kaybetmişti. Ne hissettiğinizi anlayabiliyorum o hep güçlü olmanızı isterdi..
YanıtlaSilSağolun... Ben de kız arkadaşınıza ve size sabır, başsağlığı dilerim. Evet, güçlü ve neşeli olmamı isterdi galiba. Babam neşeli ve çocuk ruhlu bir adamdı.
SilErken ve aniden yitirmek, çok sarsıyormuş insanı. Gerçi her ölüm erken ölüm ama... Kız arkadaşınızı zor günler bekliyor olabilir, yanında olmanız; bazı anlarda hiçbir şey söyleyemeseniz de sarılmanız bile ona çok iyi gelecektir emin olun.
tek tesellisi bu oluyor diyebilirim. Beni sürekli yanında ister oldu. Tabiki babasının yerini tutmam imkanksız ama elimden geleni yapıyorum. babasını kaybeden çoğu kişi de yalnız olmasa keşke
SilGerçek acıyı sevdiğimizi kaybettiğimizde görüyoruz. Üfleyince geçmiyor bu acı. Sevdiğini kaybedenler yalnız kalmaz umarım hiç...
SilSizi sürekli yanında istemesi çok normal, çünkü çevresinde sarılacak biri olarak en yakınını arıyor insan. İnsan annesini teselli etmeye çalışırken kendisinin de tesellisi de yine annesi, eşi-sevgilisi, kardeşi oluyor.
SilNe yazık ki gerçek acı böyle bir şeymiş, anlatması çok zor. Geçmiyor... Teselli için can birinin omzunu arıyor insan. Arkadaşların çoğu sınıfta kalıyor zira bu sınavda.
Veda degil ki.. Bir sure ayri kalmak. Oyle yasa ki, kavustugunda ona anlatacak birsuru seyin olsun.. Kendime de soyluyorum, sevdigim biri gidince..
YanıtlaSilBöyle olduğuna inandırmaya çalışıyorum kendimi, çoğu zaman beceremiyorum. İzmir'e gittiğimde her an, her yerde gözümün önünde babam. "Aa, buraya babamla da gelmiştik. Aa, o da böyle yapardı..." O yüzden o, o mezardaymış gibi hissedemiyorum... Doğru diyorsun, babama anlatacak güzel şeyler biriktirmem lazım... Bence anneannen, Maya'yla seni gülümseyerek izliyor oralardan.
SilSöz bulamıyorum bazen..
YanıtlaSilNe mutlu ki özleyeceğin bir baban var...iyi anılı bir baba... bu öyle harika birşey ki...
mutlu bir haftan olsun...bir lokma da olsa acını dindirecek özlemine yardım edecek neşeler biriksin inşallah..
Çok özlüyorum gerçekten... Çok teşekkürler iyi dileklerin için. Hepimiz için mutlu bir hafta olur umarım ve hepimizin özlemiyle acısını dindirecek neşe birikir içimizde.
Sil