Anneli kızlı

Annemle bu fotoğrafımızı çok seviyorum. Epey ufakmışım, kafamdaki komik şapkaya bakılırsa... Annemle bir sürü fotoğrafımız var, babam fotoğraf çekmeye çok meraklıydı. Ama nedense bu pek hoşuma gidiyor. Annemin yüzündeki güzel gülümseme, benim şaşkın sırıtışım... Nerede çekildiğini bilmiyorum, muhtemelen benim çok küçük olduğum zamanlarda yaşadığımız Altınoluk'ta. El salladığıma bakılırsa ya sabah babamı işe uğurluyoruz ya da poz vermem için bana seslendi ve ben de el sallayarak karşılık veriyorum. Hepimiz mutluyuz ama sanki... Her şeyin güzel, sakin, mütevazı olduğu zamanlar. 70'lerin sonunda güzel bir yaz günü.

Çocukluk günlerini en geriye sarabilsek, en eskisini bile hatırlayabilsek keşke. Ne güzel olurdu. Aklım ererek kaçıncı Anneler Günü'nü kutluyorum acaba annemin, 30. mu? Belki de. Hep hediye hazırlamaya ya da almaya çalıştım, seviyorum çünkü hediye vermeyi. Bunların içinde kendi yazdığım şiir de vardı, çiçek de, elbise de, saçma sapan ev aletleri de... Her ne kadar o "Gerek yok, alma çocuuum" dese de rutini bozmadım. Eh, evlenince hediye sayısı da iki oldu haliyle, ayırmak olmaz... Muhtemelen annem için en güzel hediye hiçbir zaman o aldıklarım değil; iyi, sağlıklı ve mutlu olduğumu görmekti. 

Eşimin ailesiyle tanışıp da laf evliliğe geldiğinde herkes gülümserken sadece annemle kayınvalidemin bir yandan da ağlaması bu yüzdendi. Sevinç gözyaşı. Ben İstanbul'da üniversitedeyken vize-final yüzünden yılbaşında İzmir'e gidemediğimde telefonda "Keşke sen de burada olsaydın" diye ağlaması... Hasret gözyaşı. Ayağımı kırıp da telaşlanmaması için bin dereden su getirip uğraşarak aradığımda ilk uçakla gelip hastane odama ağlayarak girişi... Endişe gözyaşı. Yani annelik, mutluluk ve fedakarlık kadar sürekli bir endişe hali de galiba. İnsan bu yüzden anlamakta zorlanıyor. Sürekli, kaç yaşına gelirse gelsin çocuğunu için için merak etme hali.

Saçımı yeşile filan boyadığım ergenlik günlerimde bıktırdığımda, "Yahu o yırtık pantolonla sokağa mı çıkılır!" dediğinde umursamayıp "Üf yeaa" diyen bana "Sen de anne ol da, o zaman anlarsın" sözleri, bol delikli kulağımın birinden girip öbüründen çıkıyordu. Ama yaşım 35'e dayandığında daha iyi anlıyorum onu. Anne olunca tümüyle anlayacağım belki de. Çok zor iş. Ama Leylak Dalı'nın sözü yetişiyor imdada: "İyi insanlar, iyi çocuklar yetiştirir."

Annem, iyi ki varsın. Birlikte sağlıklı, mutlu, neşeli ve gözyaşı olacaksa da sevinç gözyaşıyla dolu nice uzuun yıllar geçirmek, bir sürü Anneler Günü kutlamak dileğiyle... Seni seviyorum.

Annem, ikinci anne olan Zeynep anne ve tüm anneler; Anneler Günü'nüz kutlu olsun; çocuklarınızla mutlu olmanızı, iyi günlerini görmenizi ve onlarla güzel yıllar geçirmenizi diliyorum. Ve ne yazık ki can annesini yitirmiş, canı evladını kaybetmişler; sizlere de (acınızın depreştiği bu günde) sonsuz sabır ve dayanma gücü diliyorum...