Babam ve lokma

20 Eylül, babamı kaybedişimizin birinci yıldönümüydü. Koştura koştura geldim İstanbul'dan annemin yanına. Babamsız bir yıl geçti... Çabuk geçti diyemem. Bu bir yıl içinde bir sürü şey oldu. Önce bebek haberini, sonra annemin hastalık haberini aldık. Birine üzüldük, endişelendik, diğerine sevindik, mutlu olduk; sık sık babamla olan anıları, eski günleri hatırladık, "Keşke yanımızda olsaydı" dedik, en çok da onu özledik. Hem de çok. Boşluğu dolmaz, biliyorum ama çare yok.

Babamın yokluğunda bir sürü şeye hayıflandım, ama en çok da torununu göremeyecek olmasına. Anneme dediği "Torunum olursa altını bile değiştiririm, hele bir de kız olursa" lafını her hatırladığımda burnumun direği sızladı. Eylül'le barışsam da, 20'si hep bir iç sızısı, baba özlemi artık.

Hayat sürdü gitti, kış oldu yaz oldu... Göbek dışarıda, bebek içeride büyüdü. Annem kemoterapi seanslarının sonuncusunu alacak yakın zamanda. Sonra radyoterapi derken iyileşip sağlığına da, saçlarına da kavuşacak. Ve birkaç aya da cimcime olacak ilacı.

İzmir'de güzel bir adet vardır bilir misiniz? Sokakta lokma dökerler. Önde koca bir kazanda yağ kızar, hamurlar içine top top atılır, hemen yan tarafta da şerbetlenip tarçınlanarak küçük tabaklara doldurulur ve dağıtılır. Bazen cumaları cami önlerinde, çoğu zaman da sokak aralarında. Ben de pek severim tatlıyı, babam gibi. Hep görür ama utanıp da kuyruğa giremezdim.

İzmir'e ilk geldiğimizde, baktım sokağın bir köşesinde millet yine lokma kuyruğunda. Utana sıkıla girdim kuyruğa, cebimde de az bir para var. Az alacağım, yeter diye düşündüm. Millet gibi elimde koca tabak ya da leğen yok. Sıra bana gelince lokma döken amcaya sordum, nedir borcum diye. "Borcun yok evladım, bedava bu; ye, afiyet olsun" dedi. Çocuk aklım bir türlü almadı, nasıl parasız tatlı dağıtılır diye. İki saat amcaya para vermek için uğraştım, o da ısrarla almadı.


Bu ve alttaki lokma fotoğrafı internetten

Burada isteyen, işte böyle hayrına lokma döktürür sokaklarda; mis gibi kokusu her yanı sarar. Gelenek böyle. Birinin cenazesi, mevlidi, adağı bir şeyi olduğunda lokmacıyla anlaşıp evinin önünde ya da istediği yerde lokma döktürür. Parası o kişiden, yemesi herkesten. İsteyen de sıraya girer, lokma tezgahının önünde adı yazan rahmetliye duasını eder. Kimi hazırlanan küçük kapla alır, kimi evlerden kendi kaplarıyla çıkar, sıraya girer; arabayla durup alan olur. Güzel gelenek. İstanbul'da milletin birbirine günahını vermediği düşünülürse...

Şimdiye kadar bir sürü lokma yedim İzmir'de hayrına, kim bilir kimlerin ruhlarına döktürülmüştü. Bu sene de annem, babam için döktürdü. Tatlıyı çok severdi babam. Tatlı yiyip milletin de ağzını tatlandırarak anmak istemiş annem onu. İyi de yapmış. En sevdiğim şekerci Cafer Erol'un şekerlerini de kattık gelen misafirlerin yanına. Ruhuna gitsin, ışıklarla olsun; geride kalanların da ağzının tadı hiç bozulmasın. Sanki yine tura gitmiş ama bu sefer dönmemiş gibi hissediyorum ben hala; bu yazdıklarımı okuyormuş, o lokmaların tadına varıyormuş gibi. Çok acayip.

Dilerim sevdiği gibi yeşillikler içinde bir yerlerdedir. Sahil yürüyüşlerimizde gördüğümüz manzaralardan yolluyorum ona...