Mesut olunuz

Behzat Ç. hastası olduğumu daha önce yazmıştım sanırım. Sevgiliyi de tiryakisi ettim. Pazar akşamlarını birlikte iple çeker olduk. 24 Nisan akşamı yayınlanan 30. bölüm hakkında bir sürü şey yazıldı çizildi. Gerçekten de ekrana yapıştıran, “Bi daha” dedirten bir bölümdü. Ama her şeyden önce savcı hanımla Behzat başkomiserin yakınlaşmasıyla tavan yaptı!

O sahne için.

Şimdi baktım da, HBBO da değinmiş mevzuya. Savcı hanımın cümlesi aslında çok şey anlattı. Komserimin de yelkenler su altına indi.  “Ne var, biz de mutsuz oluruz. Ben seninle mutsuzluğa da varım”  Evet, esas olan mutlu olmak elbette ama ondan da önemlisi, paylaşabilmek. Mutluluğu da mutsuzluğu da. Kimse biriyle mutsuz olmak için beraber olmaz.

Ama her zaman da mutlu olunmuyor hayatta, kabul edelim. Sürekli, her daim mutlu olduğunu söyleyenler ya sahte, ya Polyanna, ya yalancı, ya da hayal aleminde yaşıyor. Mutsuzluk, karşıdaki kişiye bağlı olmuyor her zaman, insanın kendi içinde yapışkan bir hal olarak var oluyor bazen. O yüzden biriyle paylaşılıyorsa hayat, mutluluğuyla mutsuzluğuyla paylaşılmalı. Aksi halde çoğunun kendi mutsuzluğunu karşısındakine yamamaya çalıştığı durumlar da var. “Beni sen mutsuz ettin” en kolay kılıf, çoğu zaman da gerçek şu: “Hayır, sen her daim mutsuzdun, benimle mutlu olmaya bile çalışmadın”. Çaba, emek lazım…

Ben birini seviyorum, onunla mutluyum; ama mutsuz olduğum zaman da onunlayım. Bazen mutsuzum ya da mutsuz diye ondan uzaklaşmıyorum, elimden geldiğince mutlu etmeye çalışıyorum onu, ama eğer elden bir şey gelmiyorsa da bir süre kendi haline bırakmalı insanları. Bazen sadece kendini dinlemek ister insan. Konuşmak yerine susmak ister. O zaman onunla susmayı denemek gerekir belki de. Susarak anlaşmayı bilmek… Kimse mutsuzluğa yanaşmıyor, herkes mutlu olmak peşinde! Oldu! Bu kadar da kolaycı, korkak olmayın yahu; hepsi var tabakta, kaşığa ne gelir bilinmez. Geleni tükürmek ya da yutmak için tadını güzelleştirmeye bakmalı.

Ezcümle, mutluyum, mutluyuz, mutlu. Ama tersi de olsa ne gam!