Güzel bir hafta sonuydu. Hava nefisti. Hem Anneler Günü ziyaretleri, hem kendi işlerimizi halletme telaşı... Gerçi güzel telaşlar bunlar. İçimize sinmesi, sakin sakin çözülmesi en önemlisi. Epeyce bir şeyi hallettik gibi.
Hediyeleri yüklendiğimiz gibi düştük yollara. İyi dilekler birbirini kovaladı. Ziyaret ettiklerimizin yüzündeki gülümseme her şeye değdi. Aile ziyaretinden sonra anne olan bir arkadaşımıza gittik. Balkonundaki lavanta, kekik kokuları, bahçe manzarası eşliğinde güneşe verdik yüzümüzü, yudumladık kadehimizdekini. O güzel sessizlik akabinde hoş muhabbet iyi geldi.
Arkadaşlarla konuşurken, deli trafikte debelenirken düşündüm de, kaçıp gitmeli mi gerçekten?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder