Acı düştü peşime

Bu ülkede birçok şeyi unutmaya alıştık belki de... Ama Sivas'ta 36 canın diri diri yakıldığını unutan, unutabilen var mı? 20 yıl geçmiş üstünden, koskoca 20 yıl! 15 yaşındaydım o vahşet yaşandığında. Hissettiğim dehşet duygusunu çok net hatırlıyorum. Ürkmüştüm, basbayağı korkmuştum o insanları yakan 'yaratık'lardan. Aklım almıyordu bir türlü. Neden?

Annem ve babamla sus pus izliyor, televizyonda gördüklerime inanamıyordum. Ağlamadan bakılabilecek şeyler değildi. Ateş, duman, çığlıklar...

Gittiğim bir park vardı, oradaki bazı arkadaşların Sivas'ta yiten canlar için şiirler yazdığını hatırlıyorum. Uzunca bir süre günlüğümün arasında saklamıştım onları. Orada yakılan insanlara duyulan, saldırıya neden olan nefrete aklım o yaşta da ermedi, şimdi de ermez. Şairler, yazarlar, çocuklar... ne yapmış olabilirdi ki o kudurmuş gibi bağıranlara?? Tanımazlardı bile onları. Bırakın bir şirini okumayı, yüzlerini bile görmemişlerdi hiç. 12 yaşındaydı en küçüğü. 12!

Nasıl bir nefret olabilirdi ki kurtulmak isteyenleri ateşe geri atacak, benzin bidonlarıyla oraya koşacak kadar?! 'İnsan' olanın yapabileceği bir şey değil bu. En hafif tabirle vicdansızlık. Yakanlar da, onları aklayıp haklı çıkaranlar da dilerim bir daha huzurla koyamaz başını yastığa. Kim demişse doğru: "Hiçbir şey, eyleme geçen cehalet kadar korkutucu olamaz."

Göçüp giden Onat Kutlar da haklı belki, "unutuşun kolay ülkesindeyiz...'' Düşündükçe insanın yüreği şişiyor, nefes alamıyor.

Nerede yüreklerimizin yarısı gerçekten?