Ali, ah be çocuk...

19 yaşındaydı Ali İsmail Korkmaz. 2 Haziran'da Eskişehir'deki Gezi Parkı eylemlerine katıldı. Polisten kaçarken girdiği ara sokakta, eli sopalı kişilerle vahşice dövüldü. Yere yıkılsa da, tekmelerle acımasızca dövmeye devam ettiler. Zorla da olsa hastaneye gitti, bir şeyin yok denildi; tedavisi geciktirildi, günlerce komada kaldıktan sonra da hayatını kaybetti.

Yürek dağlayan ayrıntıları, o yoğun bakımdayken babasıyla yapılmış röportajdan okuyabilirsiniz. Günlerdir bu çocuğun yüzünü gördüğümde içim kıyılıyor, ağlıyorum. Demiş miydim, daha 19 yaşındaydı. Ondokuz. Gülümsediği fotoğraflarını gördüm, sonra Facebook sayfasında yazdıklarını... 

Kaykaylı fotoğrafında, benim de sevdiğim bir grubun tişörtü vardı üstünde. Neşeli, muzip, iyi yürekli bir çocuk olduğunu düşündüm. Ailesinin "Eskişehir'e giderken köpeğini bile öpüp gitti. Öyle bir çocuktu." dediği içi sevgi dolu Ali... Bir şeylere isyan eden, tepki veren; Ethem gibi, Abdullah gibi, Mehmet gibi gencecik bir çocuk... Acımasızca hayattan koparıldı.

Ve bugün toprağa verildi Ali, memleketi Hatay'da. Annesinin "Ali, niye direnmedin? Niye bizi bırakıp gittin?" feryatlarıyla... Abisinin, babasının gözyaşlarıyla...

Evet, onlar aslında bizdi. Biz onlardık.

Alttaki videoyu arkadaşları Ali için hazırlamış. "Rahat uyu" diyeceğim ama ona bile utanıyorum, içim kaldırmıyor... Huzur içinde uyu çocuk, katillerin bulunsun ve en ağır şekilde cezalandırılsın. Tek dileğim bu.