İzmir havası

Hafta sonu annemi ziyaret etmek için İzmir'e gittim. Kaç kaftadır gidemiyordum, özlemiştim de. Şimdiye kadar İzmir'e gitmek bana hep iyi geldi. Ama annemi ve evimi görmek ne kadar mutlu ediyorsa, babamın yokluğu da her İzmir ziyaretinde suratıma çarpıyor artık. Sanki balkonda çalışırken ya da bana meyve soyarken görecekmişim onu gibi. Acayip bir şey, anlatması zor. Onu anarken kah ağladık, kah güldük evde. Nur içinde yatsın. Ben "rahmetli" diyemiyorum hala... Hep sohbetlerimizde. Annem biraz daha iyiydi, kendini meşgul edecek bir şeyler bulmasına sevindim. Yoga, pilates, dikiş, kitap... Becerikli kadındır zaten, güçlüdür de. Kendini kapıp koyvermez. Koyverse de canı sağolsun, biz yanındayız.

Evde de, dışarıda da vakit geçirdik birlikte. Zaten su gibi geçiverdi 2 gün. Ailem, evim ve havası dışında İzmir'in sevdiğim diğer şeylerinden ikisi de aşağıda. Kedi ve lokma. Karşıyaka'da kedilere bu kadar ilgi gösterilmesi yüzünden, her seferinde hepsine sarılmak istiyorum. Annem "Ohoo, hepsine bakarsan akşama kadar kıpırdayamayız" dese de, durup bakıyorum illa. Gülüyorum her seferinde. 

Alttaki hanfendi, Girne Bulvarı'ndaki bir parfümerinin köşesindeydi. Ona küçük bir çocuk kanepesi koymuşlar, maması, suyu yanıbaşında; keyfi yerindeydi. İlk bakışta koltuk mu küçük, kedi mi büyük pek belli olmuyor :) (Bu arada sokak kedileri için barınak yapma yöntemi, görüntülü olarak tam da şurada)

İzmir'de sevdiğim ikinci şey de, lokma. Evet, hayrına lokma dağıtırlar İzmir sokaklarında. Birisi vefat ettiyse yakınları döktürür. Ya da ne bileyim, bir dilekleri yerine gelmişse... İzmir'e ilk taşındığımızda Karşıyaka'da sokakta lokma kuyruğunu görünce bi duraklamıştım. Sıram geldiğinde lokma döken amcaya para vermek için debelenirken, o da ısrarla "Evladım alamam para, yok, hayrına; ye ye, afiyet olsun!" deyip durmuştu. Çok şaşırdığımı ve sevindiğimi hatırlıyorum. Bedava tatlı, hem de nefis lokma! İstanbul'da hiç böyle şeyler olmuyor. O yüzden İzmir'de sokakta lokma döken birilerini görürseniz, gönül rahatlığıyla sıraya girip yiyiniz. (Gerçi leğen kadar kapla sıraya giren de var, abartmamak lazım. Ayıp.)

Annemle sokakta rastlayınca girdik kuyruğa, beklerken lokma kazanının yanındaki çocukla lafladık biraz. Hastaları varmış, iyileşip eve çıkmış. Onun için döktürmüşler. Geçmiş olsun deyip, ellerinize sağlık'ı da yapıştırdıktan sonra sokağın köşesinde boşaltıverdik kapları. Bizi gören sıraya girdi. Anneannemin kulakları çınlasın, içimize iyi geldi :)

Yolculuk rahattı, dönüş uçağında Levent Kırca vardı. Çok babacan ve güler yüzlüydü. Epeyce bir insanla muhabbet etti filan. Ben ünlü insan görünce, eğer röportaj yapmak için yanında değilsem "Aay, şimdi bakıp da rahatsız etmeyeyim" diyenlerden olduğumdan bırakın sohbet etmeyi, adamın o tarafa bakamadım bile. Ama o uçaktan inerken önünden geçtiğimde "Güle güle" dedi, utana sıkıla "İyi akşamlar" dedim. Halbuki  Fatih Altaylı'ya dedikleri için bile tebrik edebilirdim kendisini. Ne diyecektim adama?  Utandım işte, höf.