Kalktım. Zorla. Ama aslında uyanamadım hâlâ. Bir sürü şey yapmam gerek ama hiçbir şey yapasım yok. Aslında bir şey yapma zorunluluğum da yok... Daha kahvaltı etmeyi bile başaramadım. Acıkmadığımdan değil, üşendiğimden. Her şeyi erteliyorum, her şeyi... Gece uyuyamadım. İnsanın kafası hep senaryolarla dolu galiba. "Şöyle deseydim, öyle yapsaydım..." Kavga edip durdum sanki birileriyle rüyamda, yoruldum.
Eskiden cumalar farklıydı. Şimdi her gün aynı, her gün pazar! Yok, pazarları sevmem. Hah, her gün cumartesi! Büyükada'ya gitsem üşenmesem de. Belki Coca Cola reklamındaki amca gibi bisiklete binmeyi de öğrenirim! Kim bilir... Dünkü yürüyüş dönüşü bahar dalı kopardım ağaçtan, koydum bir bardak suya. Küçücük çiçeğin kokusu bütün evi sarmış. Çok acayip.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder