Yazmak ya da yazmamak, işte bütün mesele bu

Cesare Pavese'nin intihar etmeden önce yazdıkları, Murathan Mungan'ın şiirinde...

"Günden güne eksiliyor tekil kalabalığım
Artık sabahı da kaplıyor acı
Tiksiniyorum bütün bunlardan
Sözler değil. Eylem
Artık yazmayacağım"


"Sözcükler, ah sözcükler
Kimsesizliğim benim
Nefret, bütün duyarlıklar adına tek mülkiyetim
Nereden gelsem ben
Nereye gitsem Pavese
İçimde hep bir konuk duyarlığı
Ben hep bir konuk gezdiririm
Yakamda bir çiçek kalabalıklığı
Nereden gelsem ben
Nereye gitsem Pavese
Kimsenin ağırlamadığı"

Yazmak böyle bir şey galiba. Ağırlanmadığın bir konukluk hali, içe dönük bir misafirlik...