Günlerin Köpüğü

“Okuduğum en acayip kitap hangisiydi?” diye düşündüm biraz önce. (Evet, ofiste çok sıkılınca böyle şeyler düşünüyorum ben. Çantamdaki kitabı açıp ayaklarımı da masama uzatarak kitap okumak istiyorum bazen.) Güzel, sürükleyici, heyecanlı vs değil; acayip, ilginç. Ve sanırım cevap Boris Vian’ın “Günlerin Köpüğü”. Şaşırtıcıydı. Sürprizliydi.

Nasıl bir kitap ki bu; akciğerinde nilüfer çiçeği büyüyen ve bu yüzden su içemeyen sevgili, hastalığın üzüntüsüyle küçülüp daralan bir ev, alçalan tavan ve her şeyden nefisi, piyonokteyl. Farklı şarkılar çalarken her notasındaki gizli içkilerle farklı kokteyller yapan piyano!
Vian’ın caz tutkusu meşhur, ama bu icat inanılmaz. Nasıl bir düş gücü… Bir de ayrıntılarıyla anlatılmış yemek tarifleri. Evde “Ne pişirsem?” diye düşünürken çeşmeden gelen yayın balığını yakalamak ilginç olabilirdi. “Fareler gündüz gürültü yapmaz ve yalnız koridorda oynarlardı.”Ama kedi varken, ev hayvanı (arkadaşı?) olarak fare almayayım ben, kalsın…

Boris Vian şarkıları dinlemek için...

Çok sevmiştim ama kitabın ayrıntılarının hafızamda silikleştiğini fark ettim şimdi. Okumalı yeniden.

“Kimse bizi görmüyor artık!” dedi Colin.