Aksak Obi

Tuhaf bir akşam geçirdik. Aklım çıktı. Tam palamut-rakı keyfi yaparken, oğlanlar da bu keyfe ortak olsun istedik. Rakı kısmına değil tabii. Seslendik filan, Yoda koşturarak geldi palamutlara; Obi yok! Ara-tara, yine yok! Balkon kapısı açıktı. Evde bulamayınca apartman içine baktı, sonra da bahçeye çıktı bey. Bahçedeki otoparkta bir arabanın altına sinmiş “Miyk” diyen Obi’yi buldu sonra. Kucağında getirdi eve kaçağı. Aklımı kaçıracaktım, asansörden kucağında Obi ile inmeseydi. Biraz ürkek ve durgun duruyordu. Korkmuş. Sonra baktık, sağ ön patisinin üstüne basamıyor, aksıyor.

Bizim evin oradaki veterinere telefonla sorduk, adam “Yarın sabah bakarız” dedi. İçimiz rahat etmedi, yallah Moda’daki 24 saat açık veterinere. Ayrıntılı muayeneden sonra röntgen çekildi, kırık çıkık yok. Eklem zedelenmesi gibi duruyor. İç kanama riski için bir iğne, bir ağrı kesici iğne, bir de mide koruyucu iğne yedi bizimki. Aldık getirdik eve. Kakayla çiş dikizliyoruz, kan var mı diye. Büyük ihtimal balkondan düştü, bahçedeki ağaç da hızını kesti. Çünkü ağacın dibindeki arabanın altına sinmişti kendisi ve patilerinde sıyrık var.  Of!

Akşam palamuta bile yüz vermese de, sabahki yaş mamaya hayır diyemedi. Ama hala aksıyor, Yoda da etrafında dört dönüp şefkat gösteriyor kendisine. Yalıyor, sarılıyor… Ön patisine dokunmazsa sorun yok. Takipteyiz maaile. Balkon? Hemen pimapenle kapanıyor. Şapşal sivri kulak!

Not: "Ayy, kedi için bu kadar uğraşılır mı?" diyenler, bu blogu takip etmesin. Hala "Amaaan, çocuk mu bu be, pööh" diyenler varsa da, ağızlarına banyo terliğiylen vururum, hiç acımam.