Bugün iki üniversite arkadaşım eşleri ve çocuklarıyla misafirimizdi. Güzel vakit geçirdik, yemek-şarap-kahve-kurabiye-muhabbet... Yemekler konusundaki tüm iltifatları beye yönlendirdim, zira o pişirdi her şeyi. Veletler oğlanlara bayıldı, oğlanlar da o kadar sakindi ki sürekli birilerinin onlara ilgi göstermesi hoşlarına gitti. Paso yuvarlanıp durdular halıda. Ama akşama çocuk mıncırmasından yorgun, pestil gibi yattılar.
Bir ara Poyraz (3.5 yaşında) oğlanlara badem verip yememelerine şaşırıyor, akabinde mama kaplarına elini daldırıp elle beslemeye uğraşıyordu! Sürekli "Mama yesinleeeer, su içsinleer" dedi durdu. Dedim yiyorlar tatlım, sen görmeden su da içiyorlar, valla! Sen bırak, onlar kendileri halleder. Gelmeden annesine demiş zaten "Kedileri görücem diye çok heyecanlıyım, annee!"
 |
| Bkz. kedi heyecanlısı Poyraz |
Diğer ufaklık Emra ise daha 9 aylık bir cimcime olduğundan oğlanlardan çok, aynadaki kendi yansımasına ilgi gösterdi, aynayı biraz yalamış da olabilir o arada. Geri kalan zamanda da fırt fırt emekleyip durdu, arada da sağa sola sallanıp bezine doldurdu. Oğlanların çocuklarla da çok iyi anlaştığı, onlara asla zarar vermeye çalışmadıkları; bir kez daha tescillendi. Özetle, herkes memnundu halinden.
 |
| Bkz. Yoda'yla birlikte camdan bakan Emra |
Eh, yazıyı, fotoğraf makinesine hallenip elinden bırakmakta zorlanan Poyraz'ın birkaç karesiyle bitireyim... Bence gayet başarılı, kendisinde ışık görüyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder