en-gel

onları genelleyen tabirlere değil de (kelimeleri farklı kullanmaya kasıp özürlü, sakat diyenler de mevcut) yaşadıklarına odaklanmak gerekirse, türkiye'de en çok zorluk yaşayan, yok sayılan insanlar topluluğu... 

toplu taşıma araçları, her seçimde sökülüp yeniden yapılan ama yüksekliği azalmayan kaldırımlar, delik deşik ve engebeli yollar, tekerlekli sandalyeye uygun olmayan apartman girişleri, yüksek basamaklar, metro giriş/çıkışları, onlardan çok ihtiyacı olmayanların kullandığı asansörler... ondan da ötesi; ısrarlı bakışlar, küçümseyen tavırlar...

1-2 ay koltuk değneği kullanmam gerektiğinde daha iyi anlamıştım onları. benimkisi geçiciydi, onlarsa bu gerçekle, bu vurdumduymazlıkla yaşamak zorundaydılar. kısa bir süre görmemek için gözlerinizi, duymamak için kulaklarınızı, konuşmamak için ağzınızı kapatsanız siz de anlarsınız onları belki. ama genelde onları anlamak, 'onlar gibi olmak nasılmış'ı öğrenmek için değil de; onları yok saymak için kapatıyoruz gözlerimizi, kulaklarımızı. görmüyoruz onların yaşadıklarını, duymuyoruz çığlıklarını; işimize gelmiyor.

bizden olmayana hep oynadığımız "üç maymun" oyunu gibi... görme, konuşma, duyma. başını öte yana çevir. hiç başınıza bir kaza gelip de onlara katılabileceğinizi düşünmüyor, bunun bir an meselesi olduğunu aklınıza getirmiyor, asla onlardan biri olmayacağınızı sanıyorsunuz belki; ne büyük yanılgı! sayılarını dikkate değmeyecek kadar az sanıyorsunuz, ne büyük cehalet! onları umursamıyorsunuz, ne büyük vicdansızlık! altyapı sorunlarından önce, insanların beyin ve vicdan yapısında iyileştirme gerekiyor. az-biraz izan...

sokağa çıkmaları bile gözünüze batıyor, canınızı sıkıyor. hiç çıkmasınlar evlerinden değil mi efendim, çalışmasınlar, gezmesinler. ne işleri var sokakta! nasıl para kazanacak, nasıl geçinecekler peki? bilmezsiniz! bunlar sadece sizin hakkınız çünkü. çıkmasınlar sokağa ki görmeyin onları, keyfiniz kaçmasın. ama görmezden gelerek görünmez yapamazsınız onları!