Tonton teyze

Hayatta bazı komik, beklenmedik anlar var ve insanı neşelendiriyor. 

Dün akşam metrodan çıktım, evimin sokağına döndüm. Sokağın başında şık paltolu, beyaz küt saçlı, tatlı bir yaşlı teyze duruyor. Böyle hanım hanımcık ve fakat ikircikli bir hali var. Tam ben geçerken usulca "Siz de mi buradan gideceksiniz?" dedi. "Evet" dedim. "Beraber yürüyelim mi?" dedi, başımla onayladım ve birlikte yürümeye başladık. 

Teyze: Ben normalde karanlığa pek kalmam evladım, tiyatroya gitmiştim; ondan geciktim.
Ben: Aa, öyle mi? Hangi oyuna gittiniz? 
T: Valla adını unuttum ama güzeldi, beğendim. 
B: Ben ne zamandır gitmedim tiyatroya. (Utanıp söylemedim ama galiba üniversiteden beri)
T: Ben de geçen sene gitmiştim en son. Kolunuza girebilir miyim kızım, dengem pek yok da. 
B: Tabii tabii. (Bir yandan da aklımdan kısacık bir sürecik de olsa paranoyak şeyler geçti, ah bu büyük şehir fenalığı. Hemen sildim kafamdan. Tonton teyzeyle kol kola yürüyoruz...) 
T: Teşekkür ederim evladım. 5'te çıktım oyundan, kaç saattir yoldayım. Trafik fena. 
B: Metroya binseydiniz keşke, daha çabuk gelirdiniz. 
T: Ay, metro çok karanlık; hiç sevmiyorum. Çok da merdiven var.
B: Haklısınız... Asansör var ama ona da hemen doluşuyorlar. 

(Bu arada işten güçten, çocuklarından, hayattan filan söz ederken sokağın sonuna geldik; evinin önüne kadar bıraktım teyzeyi. "İşte burası da benim apartman" dedi gülümseyip.) 

T: Sağlık en mühim şey güzel kızım. Çok teşekkür ederim. Daha iyi günlerde görüşelim inşallah, olur mu?

Ben dumur halde gülümseyip "Tabii, iyi akşamlar; iyi yıllar teyzecim" dedim. Ve sırıta sırıta eve geldim. Sanırsın teyze ananem, biz beraber dolaşmaya çıkmışız. O kadar samimi ve tatlıydı. Sanki kırkı yıldır tanışıyormuşuz gibi, çekincesiz... Yanaklarını sıkasım geldi yav.